“Όσο εμείς τρωγόμασταν” στον κόσμο συνέβησαν τα εξής…

του Πάρη Καρβουνόπουλου

Όσο οι δικοί μας πολιτικοί “τρώγονταν σαν τα σκυλιά” στη Βουλή ,όλη μέρα χθες, στον κόσμο γίνονταν τα εξής:

•Η ακροδεξιά επέστρεφε θριαμβευτικά στη γερμανική Βουλή,μετά από 60 χρόνια.

•Στο Ιρακινό Κουρδιστάν, οι Κούρδοι ψήφιζαν υπέρ της ανεξαρτησίας τους,αδιοφορώντας για τις αντιδράσεις από τους “μεγάλους” του πλανήτη και την Τουρκία,η οποία απειλεί με στρατιωτική επέμβαση

•Ο Πούτιν τηλεφωνούσε στον Ερντογάν, με τον οποίο θα συναντηθεί την Πέμπτη. Αυτό κι αν μας ενδιαφέρει…

Τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν απασχόλησε τη χθεσινή πολιτική επικαιρότητα… Στη Βουλή το θέμα συζήτησης ήταν αν ο Καμμένος μίλησε με ισοβίτη καλώντας τον να καταθέσει όσα ξέρει για υπόθεση ναρκωτικών και που χόρεψε ζεϊμπέκικο ο Κουρουμπλής. Το χειρότερο δεν είναι η επιλογή των θεμάτων αλλά και ο τρόπος με τον οποίο συζητήθηκαν και…αναλύθηκαν. Το κλίμα πόλωσης που επικράτησε δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό για όσα έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι από την αρχή της σαρωτικής κρίσης που διαλύει τη χώρα ζούμε σε επανάληψη τον ίδιο παραλογισμό: η εκάστοτε αντιπολίτευση ασκεί τον έλεγχο που οφείλει να κάνει στην κάθε κυβέρνηση με τρόπο που τον πληρώνει όταν τελικά καταφέρνει να γίνει κυβέρνηση! Ο Σαμαράς έκανε τα πάντα για να γίνει πρωθυπουργός και από το σκίσιμο των μνημονίων βρέθηκε να δηλώνει δίπλα στη Μέρκελ “ουδείς αναμάρτητος”. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας έκαναν τα πάντα για να τον ρίξουν δηλώνοντας ότι θα αλλάξουν την Ευρώπη,υπέρ της Ελλάδας. Υπέγραψαν τα δικά τους μνημόνια,πήραν σκληρά μέτρα και η Ευρώπη άλλαξε μεν αλλά προς το χειρότερο. Η αντιπολίτευση που ασκεί σήμερα ο Μητσοτάκης ακολουθεί την πεπατημένη παρά την αποδεδειγμένη αποτυχία της… Αν και όταν καταφέρει να γίνει πρωθυπουργός θα πληρώσει κι αυτός τον λογαριασμό της αντιπολιτευτικής του τακτικής,που όπως φάνηκε και χθες δεν οδηγεί πουθενά.

Σε κάθε φυσιολογική χώρα του πλανήτη, μια σοβαρή κρίση θα οδηγούσε, έστω μετά από μια περίοδο δικαιολογημένου εκνευρισμού και έντασης, στη δημιουργία ενός “μετώπου” που θα είχε στόχο να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της. Ειδικά όταν αυτή η κρίση έχει να κάνει με πιέσεις και συμφέροντα από το εξωτερικό. Κανένας μόνος του δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα…Αυτό το απλό συμπέρασμα που και ο τελευταίος πολίτης της χώρας έχει πια καταλάβει, φαίνεται ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να το καταλάβουν οι πολιτικοί. Δείχνουν ότι αυτό που προέχει γι΄  αυτούς είναι το εγώ τους. Ο ένας θέλει να γίνει πρωθυπουργός, ο άλλος να παραμείνει, άλλοι περιμένουν να “γράψουν” υπουργική θητεία κι άλλοι να την παρατείνουν. Άλλοι έχουν βάλει στόχο να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερα ψηφαλάκια για να βγουν πρώτοι στην περιφέρειά τους…Όλοι έχουν στόχους…Προσωπικούς όμως. Δεν θα ήταν κατακριτέο ,αν μαζί μ΄ αυτούς υπήρχαν και στόχοι εθνικοί.

Θα πρέπει να καταλάβουν οι 300,αλλά και όσοι φιλοδοξούν να γίνουν μέλος της παρέας των εθνοσωτήρων πως αν συνεχίσουν έτσι πολύ σύντομα δεν θα ΄χουν ούτε βουλευτικό έδρανο να διεκδικήσουν. Είναι πολύ επικίνδυνη η απαξίωση της πολιτικής ζωής της χώρας,η οποία μαθηματικά πριμοδοτεί τα άκρα για τα οποία υποτίθεται όλοι ανησυχούν…