Ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος ως '' ατύχημα''

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Το αν τα χημικά του Άσαντ ήταν μια εσωτερική προβοκάτσια στρατιωτικών του καθεστώτος για να προωθήσουν το τέλος του πολέμου ή για να δοθεί άλλοθι στην αμερικανική εμπλοκή, κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί, όπως έγινε και στο Ιράκ με τον Σαντάμ. Μπορεί να ήταν και προβοκάτσια των ισλαμιστών. Πάντως, ο Άσαντ που μόλις άρχισε να νικάει και να σταθεροποιείται δεν είχε κανένα λόγο να διαπράξει αυτή την βλακεία. Έτσι, ότι και να πει ο Τραμπ στο Κογκρέσο, όσο πιο πειστικά στοιχεία και να προσκομίσουν οι μυστικές υπηρεσίες, θα ισχύσει ο μύθος του Αισώπου για τον ψεύτη τον βοσκό που όταν επιτέθηκε ο λύκος στα πρόβατά του κανείς δεν τον πίστεψε, γιατί είχαν κουραστεί να τους λέει ψέματα και να τους κοροϊδεύει. 

Συνεπώς, το θέμα είναι εάν οι 59 Τόμαχοκ ήταν ένα αμερικάνικο εσωτερικό παιγνίδι αναστήλωσης του ποδοπατημένου κύρους του Τραμπ, οπότε δεν θα υπάρξει σοβαρή συνέχεια ή είναι μια σκόπιμη παρέμβαση μια να μπει η Αμερική στο παιγνίδι του διαμελισμού της Συρίας με δικούς της όρους; Κι αν είναι το δεύτερο, ποιες είναι άραγε οι φιλοδοξίες του Τραμπ; Τι έχει στο μυαλό του;

Η ψυχραιμία της σλάβας αλεπούς δείχνει πως κανείς δεν ξέρει. Το πιθανότερο είναι να μην ξέρει ούτε καν ο Τραμπ, να ήταν μια αυτοσχεδιαστική επίδειξη ισχύος, μια υπογράμμιση προς εχθρούς και φίλος ότι ο μεγάλος κάουμπόι γύρισε. Στην εξίσωση υπάρχουν βασικά δύο σίγουρα και ένας αστάθμητος παράγοντας (γιατί παίζουν κι αυτοί στην Ιστορία):

1    1)  Η αβάσταχτη δουλικότητα της Μέρκελ και του Ολαντ που εμπλέκουν πάλι την Ευρώπη στα καουμποϊλίκια. Τα καουμποϊλίκια που έφεραν την τρομοκρατία μέχρι την Στοκχόλμη. Ο Σίσσι και οι χριστιανοί Κόπτες πλήρωσαν μεγάλο φόρο αίματος πάλι σήμερα.

2     2)  Αν στόχος είναι να διώξουν τους Ρώσους από τη Συρία, τη μόνη βάση που έχουν στη Μεσόγειο, τότε τα πράγματα αλλάζουν και γίνονται εξαιρετικά σοβαρά.

3    3)  Μέσα στον αυτοσχεδιασμό των επιτελών της Ουάσιγκτον μπορεί να συμβεί κάποιο ατύχημα. Δεν θέλει πολύ. Λίγο το απρόβλεπτον του χαρακτήρος του Αμερικανού προέδρου, λίγο η μεγαλομανία και ο διπολισμός του Ερντογάν, λίγο οι ακραίες εμμονές του Νετανιάχου και η λογική μπορεί να γίνει κουρέλι, ακόμη και να εξαερωθεί από ένα πυρηνικό πινγκ πονγκ…

Οι αναλυτές διεθνώς ξαναέβαλαν πάνω στο τραπέζι  τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως σοβαρή εκδοχή των εξελίξεων, αλλά έβαλαν και τα πυρηνικά που τα είχαμε ξεχάσει από πέρσι όταν θα τα έριχνε στους Ρώσους η Χίλαρι αν κέρδιζε. 

Μα γιατί να γίνει πόλεμος; Η αμερικάνικη οικονομία υποτίθεται ότι πάει καλά, η ευρωπαϊκή σκιρτάει που σημαίνει ότι δεν πέθανε ακόμη, η κινέζικη προσπαθεί με ελεγχόμενες εξαερώσεις να αδυνατίσει τη φούσκα της, η ινδική πήρε όλα τα μετρητά από τον κοσμάκη… δηλαδή, όλα πάνε καλά. Ποιος έχει όρεξη για πόλεμο; Οι λόγοι πάντως είναι πολλοί.

Πρώτον, αν εκείνοι οι ηλίθιοι οι Ευρωπαίοι έκαναν το καθήκον τους απέναντι στο ΝΑΤΟ και αγόραζαν κάθε χρόνο όπλα στο 2% του ΑΕΠ, οι πολεμικές βιομηχανίες θα δούλευαν στο φουλ και όλα θα ήταν ΟΚ. Αλλά με την άθλια ειρήνη τους κοντεύουν να κλείσουν ένα ρωμαλέο και εργατοβόρο τομέα. Με καλάσνικοφ στη μαύρη αγορά, δεν λύνονται τα μεγάλα ζητήματα απασχόλησης.

Δεύτερον, είναι και εκείνη η Αμερική που έτσι στα ξαφνικά διχάστηκε, μάλλον βαθιά, δομικά και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, έως αδιανόητα επικίνδυνο.

Τρίτον, είναι και εκείνο το Brexit που ξεκίνησε μια πολεμική απειλή για το βράχο του Γιβραλτάρ και έχει αφανείς ουρές, πολύ υψηλής στρατηγικής σημασίας.

Τέταρτον, είναι ο τρελός της Πιονγκγιανγκ, είναι η κατάληψη των βραχονησίδων της Θάλασσας της Νότιας Κίνας που κατέλαβε ο στρατός του Φιλιππινέζου προέδρου, είναι οι ενεργειακοί πόροι της ανατολικής Μεσογείου κ.ο.κ.

Πέμπτον, φυσικά, είναι και το τεράστιο χρέος που ούτε να αποπληρωθεί ποτέ μπορεί, αλλά μάλλον δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετείται. Ειδικά το αμερικάνικο, γι΄ αυτό θα γίνουν όλα. Διαγραφή θέλει ο Τράμπ, όχι επιμήκυνση….

Αυτά όμως υποτίθεται ότι είναι μικρές λογικές, για ένα μεγάλο πόλεμο. Είναι αιτίες για μικρούς πολέμους, ελεγχόμενους και προσοδοφόρους; Είναι για να δουλεύουν οι ιδιωτικοί στρατοί, να ανανεώνονται τα αναλώσιμα, να ξεφορτώνονται και μερικές παρτίδες Τόμαχοκ… Οι μεγάλοι πόλεμοι γίνονται για την απασχόληση, για κοινωνικούς λόγους, όχι για το κέρδος, αυτό είναι δευτερεύον, γίνονται για να μη γίνει επανάσταση, άσχετα εάν μετά μπορεί να σου βγει ένας Λένιν ή χειρότερα ένας Στάλιν, ένας Χίτλερ ή ένας Αλ Μπαγκντάτι.

Αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση της λογικής. Κι εδώ ανοίγει η πόρτα της φιλοσοφίας. Υπάρχει λογική στο σύστημα; Εννοείται πως όχι, μόνο προβολή ισχύος υπάρχει. Οι εξουσίες δεν είναι λογικές, είναι βουλιμικές και ανορθολογικές γιατί ασκούνται συνήθως από πρόσωπα σαν τους Μπους και τον Τραμπ, τον Σαρκοζί, τον Μπλερ και την Μέρκελ.  

Η λογική ενυπάρχει, ίσως, στον δεύτερο κύκλο και λειτουργεί στον τρίτο κύκλο εξουσίας. Αν αυτή είναι η γραμμική ανάγνωση των καταστάσεων, εκεί στον τρίτο κύκλο, ενδεχομένως και στον δεύτερο, ορισμένοι να σκέφτονται ως εξής:

Για ένα πόλεμο που θα ξέφευγε από το μέγεθος της Συρίας που ήδη έχει πάρει διαστάσεις, θα έπρεπε αυτός που θα τον αποφασίσει και θα τον πυροδοτήσει να σταθμίσει μια μεγάλη γκάμα ποιοτικών παραγόντων.  1) την αποτελεσματικότητα της συμβατικής ισχύος που δεν επιβεβαιώνεται πάντα (Αφγανιστάν, Βιετνάμ κλπ), 2) είναι άγνωστος ο πραγματικός ισολογισμός κόστους οφέλους (3 τρις. δολ. κόστισε ο πόλεμος στο Ιράκ), 3)  υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας των μουσουλμάνων που ζουν στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, 4) το παίγνιο είναι πολυπαραγοντικό πια, 5) οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί έχουν χάσει το κύρος τους, 6) η Ευρώπη δεν αντέχει ένα νέο μεταναστευτικό ρεύμα και 7) τέλος, οι ομπρέλες είναι λιγότερες από τον αριθμό των πυρηνικών, χώρια που κανείς δεν ξέρει τι γίνεται σε κάποια υπόγεια.

Μπορούν αυτοί οι 7 αστάθμητοι παράγοντες να συνετίσουν τα σκυλιά του πολέμου; Ποιος ξέρει; Συνήθως όχι, γιατί όταν οι λύκοι βλέπουν αδυναμία επιτίθενται πρώτοι. Η λογική είναι για τον Καντ, όχι για τη Γουολ Στριτ, ούτε για το Σίτι. Εκεί κατοικούν αγέλες αρπαχτικών που δεν διέπονται από το χάρισμα της λογικής… Το «ατύχημα» ελλοχεύει σε κάθε γωνία.