Βy Ion Papadakis 

 Ήταν ένα δύσκολο βράδυ. Από αυτά τα καλοκαιρινά βράδια που θα ήθελες να τα περάσεις αλλιώς ! Ξέρεις τώρα, με ποτάρες, μουσικάρες, χαλαρή ατμόσφαιρα και ερωτήσεις για διακοπές, για επόμενες διακοπές και τέτοια όμορφα...

Αυτό όμως ήταν βράδυ δύσκολο! Με εντάσεις, regrets, δαίμονες και σκελετούς που βγήκαν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας… Φεύγοντας φιληθήκαμε σταυρωτά, ζήτησε συγγνώμη για τις εντάσεις και τις «αναδρομές», συμφωνήσαμε ότι χαρήκαμε που βρεθήκαμε και δώσαμε υπόσχεση να ξαναβρεθούμε σύντομα.

Δευτερόλεπτα μετά το «θα τηλεφωνηθούμε από Δευτέρα», λέω αφηρημένα, λες και μιλούσα στον εαυτό μου:, “Καλώς ήρθες στο «κάποια μέρα»” και σχεδόν ακαριαία, ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει λέγοντάς μου: «Τι εννοείς;»

Σάστισα γιατί πραγματικά εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα ούτε πως μου ήρθε, ούτε τι εννοούσα… Γυρνώντας σπίτι, (έχοντας αφήσει αυτό «τι εννοείς» αναπάντητο) αναρωτιόμουνα τι σκεφτόμουνα και μου υποσχέθηκα, ότι «κάποια μέρα» πρέπει να αρχίσω να προσέχω τι ξεστομίζω έτσι απλόχερα!

Από παιδάκια ακόμα τα όνειρα και οι συζητήσεις με τον φανταστικό μας φίλο, κατέληγαν στο «κάποια μέρα»… Κάποια μέρα θα γίνω αστροναύτης, κάποια μέρα θα πάρω πατίνι, κάποια μέρα θα φιλήσω τη Μαρία (που κάθεται στο μπροστινό θρανίο και μυρίζει τόσο ωραία), κάποια μέρα θα μεγαλώσω και θα μπορώ να κάνω ότι θέλω, κάποια μέρα θα…

Μεγαλώνοντας η «κάποια μέρα» διέφερε ελάχιστα, από αυτήν της παιδικότητάς μας, αν και δεν είχε πάντα θετικό πρόσημο. Είχε και μαυρίλα, είχε πείσμα, είχε και θυμό, είχε και ανάγκη… Κάποια μέρα θα πω αυτά που νιώθω, κάποια μέρα θα τα βροντήξω και θα φύγω, κάποια μέρα θα σου δείξω εγώ, κάποια μέρα θα, θα, θα…

Και κάπως έτσι όσο απομακρυνόμασταν από την παιδικότητα και μπαίναμε στον εφιαλτικό κόσμο των μεγάλων, η «κάποια μέρα» γινόταν στόχος, προσδοκία, λύτρωση, άλλοθι, επανάσταση! Και τα χρόνια περνούσαν και η «κάποια μέρα» όλο και… απομακρυνόταν! «Τρέχαμε» να την πιάσουμε, αλλά κουραζόμασταν γιατί τα «μήπως», τα «ίσως», τα «μπορεί», τα «και αν;» γίνονταν πιο μεγάλα από εμάς (ή τουλάχιστον έτσι νιώθαμε)…

Και συνεχίζαμε να τρέχουμε, να κουραζόμαστε να θυμώνουμε γιατί αυτή η «κάποια μέρα» ήταν τόσο κοντά μας και τόσο μακριά μας ταυτόχρονα… Και τα χρόνια περνούσαν και η «κάποια μέρα» έδωσε τη θέση της, στο «κάαααποια στιγμή, θα…»!

Ώσπου η «κάποια μέρα» μεταμορφώθηκε σε ένα «βράδυ δύσκολο». Στην αρχή δεν το κατάλαβες, αλλά η «πίστα» άλλαξε και αντί εσύ να την κυνηγάς, ήρθε εκείνη και σου χτύπησε την πόρτα! Δύσκολο πράγμα να σου χτυπάνε την πόρτα «απρόσκλητοι»…

Καλώς ήρθες λοιπόν (κάπως έτσι), στην «κάποια μέρα»! Που αναμετράσαι με τους στόχους σου, με τους δαίμονές σου, με τα «θέλω» σου, με τα συναισθήματά σου αλλά και με τους γύρω σου!

Που θα πρέπει να επιλέξεις αν αυτή η «κάποια μέρα» θα είναι λύτρωση ή εφιάλτης. Γιατί στο τέλος της ημέρας θα πρέπει να διαλέξεις αν θα «εισπράξεις» τις επιλογές σου ή θα τις «πληρώσεις»!

Δεν θα σου πω ότι είναι εύκολο γιατί -συνήθως- δεν είναι. Όμως, θα σου πω ότι η επόμενη μέρα θα είναι αλλιώτικη είτε «πληρώσεις» είτε «εισπράξεις» τις επιλογές σου, γιατί απλά η «κάποια μέρα» ούτε «κάααποια στιγμή» θα γίνει, ούτε θα σε στοιχειώνει με όλα αυτά τα «μήπως», τα «ίσως», τα «μπορεί», ή τα «και αν;»!

Γι’ αυτό -ευχή και κατάρα- φρόντισε να μην είναι αργά ώστε να την βρεις, πριν σε βρει…

Επίλογος

Την φίλη με την οποία πέρασα το «δύσκολο βράδυ» την ξέρω πολλά πολλά χρόνια… Υπήρξε ένα μεγάλο κομμάτι της «ενδιάμεσης» εργένικης ζωής μου και έκτοτε δεν πάψαμε ποτέ να νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλο… Εξ’ ου και το «δύσκολο βράδυ»! Της χρωστούσα λοιπόν τι εννοούσα…
Και κάπως έτσι αγαπημένη μου φίλη, σου (και «μου») εξήγησα
επιτέλους τι εννοούσα όταν σου είπα: Καλώς ήρθες στο «κάποια μέρα»… 

Υ.Γ.

Τέτοιες μέρες εκεί στο μακρινό 2021 η «κάποια μέρα», μου χτύπησε και μένα «απρόσκλητη» την πόρτα και μου είπε: «τώρα πάμε πάλι από την αρχή»… Οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν τι εννοώ!

Οπότε θα πρέπει να πω στην φίλη μου ένα μεγάλο «ευχαριστώ»
γιατί μου θύμισε πως αυτή η «κάποια μέρα» είναι στο κάθε «τώρα»
και όχι στο κάθε «κάποτε», που μπορεί να μην έρθει «ποτέ»!