Δεν Είσαι Έργο Τέχνης

Υπάρχει ένα παλιό τραγούδι του Λευτέρη Πανταζή που λέει... Στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι και από μόνη σου αγαπιέσαι. Ταιριάζει γάντι σε πολλούς από εμάς, γυναίκες, άνδρες, μικρούς, μεγάλους. Η αυταρέσκεια και η ωραιοποίηση πάντα υπήρχαν σαν χαρακτηριστικά, όμως μάλλον τώρα τελευταία έχoυν γίνει της μοδός. Πόσο γαμάτος είμαι, πόσο ωραία τα κάνω όλα, πόσο όμορφος είμαι, πόσο δίκιο έχω, πόσο απαραίτητος είμαι... Τίποτα πιο γελοίο από έναν άνθρωπο που νομίζει τον εαυτό του για Τζοκόντα, για Καρυάτιδα, για την κρυμμένη πέμπτη Εποχή του Βιβάλντι... Όλο και περισσότερο άνθρωποι-παγώνια περιδιαβαίνουν στις παρέες, στους κύκλους, γύρω μας. Και στο μυαλό είναι καρφωμένες θεόστραβες αντιλήψεις. Ένας άνθρωπος Έργο Τέχνης θεωρεί πως δεν αλλάζει! Τα Έργα Τέχνης δεν αλλάζουν. Φτιάχτηκαν μία και μοναδική φορά, έτσι αποκρυσταλλώθηκαν από τον δημιουργό τους και προχωρούν στον χρόνο. Έτσι και αυτός λέει βαθιά μέσα του ‘’έτσι είμαι εγώ’’... Και οι υπόλοιποι είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε την Τέχνη, να βαράμε παλαμάκια, να ανεχόμαστε, να θαυμάζουμε και να επικροτούμε. Οι άνθρωποι δεν είναι Έργα Τέχνης! Και ευτυχώς! Πόσο βαρετό θα ήταν...! Η Τζοκόντα δεκαετίες ολόκληρες είναι υποχρεωμένη σαν Έργο Τέχνης να κοιτά με ένα συγκεκριμένο βλέμμα, σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση και να φορά τα ίδια ρούχα... Οι άνθρωποι λοιπόν είναι, ή θα μπορούσαν να είναι, δυναμικά συστήματα που τροποποιούνται και τροποποιούν, αλλάζουν, μετασχηματίζονται. Μέσα σε δυσκολίες και αναποδιές σχετίζονται μεταξύ τους, αλλάζουν, δημιουργούν σχέσεις. Αλλάζουν ρούχα και διάθεση. Γελάνε και κλαίνε. Τολμούν και φοβούνται. Κριτικάρουν και αυτοκριτικάρονται. Αυτό βέβαια προϋποθέτει να μη νιώθουν τον εαυτό τους σαν νάμπερ ουάν. Να μην κοιτούν αφ’ υψηλού τους άλλους ανθρώπους και να μην θωρούν αλύγιστοι και άκαμπτοι τις στροφές της ζωής. Οι άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους Έργα Τέχνης αισθάνονται μόνοι τους γιατί δεν χωρά άλλος μέσα στην κορνίζα της ζωής τους. Και στην πραγματικότητα γίνονται βαρετοί, άνευροι και τελικά άψυχοι. Έλα να αλλάζουμε σιγά-σιγά! Να φεύγουμε από τις στραβές, βαριές και στραβοκαρφωμένες κορνίζες! Να αλλάζουμε χρώματα και διαθέσεις. Να σπρώχνουμε τα αρνητικά μας και να τα στριμώχνουμε σε μια γωνιά... Και το καταπληκτικό είναι πως άνθρωποι με αδυναμίες, ελαττώματα και ατέλειες δημιουργούν Έργα Τέχνης. Στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι λοιπόν και από μόνη σου αγαπιέσαι! Μία αγάπη ψυχρή, άκεφη, ξινή και ανασφαλής. Ένας σοφός είχε γράψει πως στους ανθρώπους αγαπάμε τις αρνητικές τους πλευρές, τις αδυναμίες τους. Και συμπλήρωνε πως δείκτης μιας πραγματικής αγάπης είναι να δείχνεις τις δικές σου ατέλειες και αδυναμίες. Και μέσα από αυτή την αμφίδρομη σχέση ίσως να γίνεσαι κάπως καλύτερος σαν άνθρωπος. Αυτά η Τζοκόντα δεν μπορεί να τα ακούσει γιατί ο καμβάς είναι το πεπρωμένο της, δεν μπορεί να αναχωρήσει από την ασφάλεια του καμβά της και τις δύο της διαστάσεις. Αλήθεια, ο καθένας από εμάς πόσες διαστάσεις έχει;

πηγή : www.patisionzei.com