Όχι μάγκες μου. ΕΣΕΙΣ μας φτάσατε. ΕΣΕΙΣ.

Παρασκευή, λιακάδα του Μάρτη. Τη μια λιακάδα, την άλλη βροχή. Έρχεται η Άνοιξη τουλάχιστον. Μετά από μια εβδομάδα με δουλειά (πάλι καλά λέω, να μη παραπονιέμαι) με πολύ άγχος και πίεση, είμαι πίσω στην Αθήνα. Θέλω να γράψω ένα όχι τόσο μικρό "πολιτικό" σχόλιο με λίγη καθυστέρηση, καθώς θέλω να το βγάλω από πάνω μου πολύ καιρό.

Η 7η Μαρτίου ήταν κάποια επέτειος της εκλογής του "σιωπηλού πρωθυπουργού" Κώστα Καραμανλή το 2004. Η τραγική ειρωνία είναι η 7η Μαρτίου του 2016 είναι η μέρα που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο οριστικά αποφάσισε ότι οι αγροτικές "επιδοτήσεις" της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν παράνομες, και καλούμαστε σήμερα να τις επιστρέψουμε. Μισό δισεκατομμύριο ευρώ θα επιστρέψουμε. Τώρα και τελεσίδικα. Πάνω στα μέτρα που μας πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα βάλουμε και άλλο μισό δισεκατομμύριο γιατί μας περισσεύει.

Αν θυμάστε, γιατί πολλοί είτε ξεχνάνε είτε νομίζουν ότι εμείς ξεχνάμε, το 2007, επί πρωθυπουργίας Καραμανλή και υπουργίας Βύρωνα Πολύδωρα (αυτού που φεύγοντας, τη μία μέρα που ήταν Πρόεδρος της Βουλής, διόρισε μόνιμη την κόρη του στο Κοινοβούλιο), κάηκε όλη η Αττική και όλη η Πελοπόννησος. Στάχτη από τον "στρατηγό άνεμο." Πλησίαζαν οι εκλογές οπότε επί υπουργίας Αλογοσκούφη όποιος πέρναγε απ΄έξω και δήλωνε αγρότης έπαιρνε ένα ωραίο τριχίλιαρο ευρώ. Και γιατί όχι; Μήπως του Καραμανλή ή του Αλογοσκούφη ήταν; Αυτοί το δανείζονταν στο όνομά μας, και με τα λεφτά (μας) αγόρασαν τις ψήφους, και πήγαν καμαρωτοί και ωραίοι στην δεύτερη διακυβέρνηση Καραμανλή.

Ο δανεισμός από το εξωτερικό, με χρέωση δική μας ξαναλέω, συνεχίστηκε με αυξημένος ρυθμούς, και στη συνέχεια όταν η κατάσταση έγινε εκρηκτική, λέει η σημερινή παλαιονεοδημοκρατική μυθοπλασία, ο "συνετός" πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής προσκάλεσε τον ΓΑΠ για καφέ και του είπε: "έλα να συμφωνήσουμε να σώσουμε τη χώρα." Δηλαδή, σε απλά Ελληνικά, "τώρα που το γλέντησα και το γκρέμισα το μαγαζί, έλα να μου πεις ένα δημόσιο μπράβο, να το πληρώσουν όλοι οι άλλοι παρέα." Στα ραδιόφωνα αυτό λέγεται "ο Καραμανλής κάλεσε τον Παπανδρέου, αλλά ο Παπανδρέου αρνήθηκε την πρόταση του συνετού Καραμανλή."

Υπουργοί του Καραμανλή ο Σαμαράς, ο Παυλόπουλος και ο Καμμένος. Ωραία; Διότι, η Ιστορία είπαμε συνεχίζεται ως φάρσα, και μάλιστα όχι ως ιδιαιτέρως αστεία φάρσα.

Έρχεται ο ΓΑΠ, του παίρνει και ένα εξάμηνο να καταλάβει ότι το "λεφτά υπάρχουν" έστω και σαν παρεξήγηση δεν παίζει, λέει και ο Παπακωνσταντίνου ότι η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία δεν παράγει στατιστική, αλλά μυθολογία, και στο μεταξύ έχει σηκωθεί ήδη το τσουνάμι από την τραπεζική κατάρευση στην Αμερική. Φτηνό χρήμα τέλος. Εδώ λέμε και κάτι ανοησίες και για "μπιστόλια στα τραπέζια" του ΔΝΤ, ενώ η Ευρώπη δεν έχει ούτε θεσμούς, ούτε σχέδιο να αντιμετωπίσει την ορατή χρεοκοπία κράτους-μέλους. Μέσα από μια χαοτική κατάσταση φτάνουμε στο γκρεμό και σταματάμε ένα βήμα πριν, με το πρώτο μνημόνιο.

Αλλά ο υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή, και αρχηγός της αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς έχει βγει στην επανάσταση, παρέα με τον έτερο υπέροχο πολιτικό, Πάνο Καμμένο. Σκίζουν μνημόνια, σκίζουν την Ευρώπη, σκίζουν την Μέρκελ και γενικώς δεν σηκώνουν μύγα στο αντιευρωπαϊκό σπαθί τους. Στο μεταξύ ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει δυσπεψία που κατόρθωσε μόνος του να χάσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ στις εσωκομματικές εκλογές του 2007, και παρά το τρελό πουσάρισμα που είχε από MEGA, τον Ψυχάρη και την υπόλοιπη ελίτ (αλήτ) της χώρας. Και εκεί στις Κάνες ο Μπαρόζο κάνει ένα ωραίο ντηλ με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, ο οποίος πρώτα υποστηρίζει το δημοψήφισμα και μετά δεν το υποστηρίζει, το καταδικάζει και από τη στενοχώρια του μπαίνει και στο νοσοκομείο και κρύβεται εκεί γιατί τον πόναγε το στομάχι του. Η Καϊλή γράφει επιστολή στον ΓΑΠ στην οποία δήλωνε ότι δεν μπορεί να τον στηρίξει πλέον διότι είχε κάτι ανησυχίες με το μέλλον της χώρας και από κοντά οι Λοβέρδοι και λοιποί τύποι, που λίγο αργότερα θα εμφανιστούν στο προσκήνιο ως "Ελια", 58, Δημοκρατική Παράταξη, και θα δώσουν διάφορες θεατρικές παραστάσεις.

Άξια και η κ. Καϊλή. Επί αντιπροεδρίας Βενιζέλου, όντας άνεργη, διορίστηκε Πρόεδρος ενός κρατικού Ερευνητικού Ινστιτούτου, έχοντας τόση σχέση με την έρευνα όση έχω εγώ με το πιλοτάρισμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Φαντάζομαι ότι αν έγραφα "ως ανταμοιβή για τις καλές τις υπηρεσίες", θα ήταν και συκοφαντία, αλλά γιατί να το υποθέσω αυτό; Δεν έχει σχέση που διορίστηκε. Ούτε έχει σχέση που διορίστηκε και ο μπαμπάς της μετά Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου σε κρατικό νοσοκομείο.

Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ήρθανε, αλλά δεν κρατιόντουσαν να σώσουν τη χώρα λίγους μήνες αργότερα. Αυτός ο κακός τεχνοκράτης, ο Παπαδήμος, που ήξερε πράγματα, και ανθρώπους στην Ευρώπη και στον κόσμο, είχε υπάρξει και αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και δίδασκε τότε στο άσημο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, ολοκλήρωνε την διαπραγμάτευση και έφτανε σε συμφωνία. Στη πλατεία που ήταν γεμάτη υπήρχε ένας καλύτερος, ένας μυώδης οικονομολόγος που το μεταρυθμιστικό κέντρο τον έχει καλέσει να μιλήσει και στο TEDxAthens (το θυμάται κανείς;) και διακινούσε μια πρόταση που την έλεγε "A Modest Proposal." Δηλαδή ο άνθρωπος είχε τουλάχιστον χιούμορ. Όποιος καταφέρνει να βάζει τις λέξεις Βαρουφάκης και "Modest" μαζί είναι σίγουρα σπουδαίος comedian.

Σαμαράς και Βενιζέλος, ευχαριστούν τον Παπαδήμο για τις υπηρεσίες του, τον ξαποστέλνουν, και κάνουν εκλογές, δύο φορές. Διότι ο τόπος εκείνη την περίοδο χρειαζόταν αυτό ακριβώς για να πάει καλά η οικονομία: ΔΥΟ εκλογές.

Επιτέλους γίνεται ο Σαμαράς πρωθυπουργός και δικαιώνεται η επιλογή του να κοιτάει το ταβάνι για έντεκα χρόνια περιμένοντας (ο ίδιος το έχει πει δημοσίως αυτο). Ο Βενιζέλος γίνεται αντι-πρωθυπουργός, και ο ακροδεξιός Μπαλτάκος Γενικός Γραμματέας της κυβέρνησης, ο οποίος θα μακροημέρευε αν οι συνομιλητές του στη Χρυσή Αυγή, που έκαναν τα πρωινά λάιφστάιλ εμφανίσεις στα περιοδικά, τα βράδυα μαχαίρωναν μόνο Πακιστανούς, και όχι και έναν Έλληνα.

Στη ωραία χώρα μας οι ίδιοι άνθρωποι που την γκρέμισαν στη χρεοκοπία, οι ίδιοι είχαν γυρίσει για να τα κάνουν όλα "σαξές στόρυ".

Υπήρχε μια δικαιοσύνη και μια γλυκιά ατμόσφαιρα. Ο κ. Παπουτσής είχε αποκατασταθεί στην Διεθνή Τράπεζα. Ο κ. Αντώναρος στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Ο κ. Παπαθανασίου, που τα είχε πάει όνειρο στην οικονομία, είχε γίνει Πρόεδρος στα Ελληνικά Πετρέλαια. Εν πάσει περιπτώσει όποιος ήταν πρώην βουλευτής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου γινόταν πρόεδρος σε κάποιο ωραίο κρατικό οργανισμό.

Είχαμε και ευχάριστες στιγμές. Η κ. Παναγιωταρέα (που βρίζει σήμερα την κατάντια μας) ήταν και εκπρόσωπος τάφου, ορισμένη από τον τότε υπουργό πολιτισμού. Ξεχνάω τώρα πολλά, αλλά δεν ήταν και λίγα. Εδώ ολόκληρος καθηγητής Βενιζέλος είχε ξεχάσει ένα στικάκι με όλα τα φορολογικά στοιχεία της Λίστας Λαγκάρντ στο συρτάρι του. Πιθανώς ήταν πλακωμένα κάτω από τα σχέδια άμυνας της χώρας, αντίγραφο των οποίων είχε πάρει εν είδει σουβενίρ από το Πεντάγωνο, όταν ήταν εκεί υπουργός Άμυνας. Δεν τα λέω εγώ αυτά. Ο κ. Βενιζέλος τα είχε πει στη Βουλή, στην περίφημη συνεδρίαση, τότε που βγήκαν όλοι λάδι με τη λίστα Λαγκάρντ, και έφταιγε μόνο ο Παπακωνσταντίνου.

Θυμάμαι την καλοκαιρινή μέρα που σηκώθηκε ο Σαμαράς και έκλεισε την ΕΡΤ, γιατί όπως είχαν πει, δεν τον υμνούσε όπως έπρεπε. Το έκανε με τον ίδιο τρόπο που κλείνουμε το φως στο σπίτι μας πριν κοιμηθούμε. Φεύγει ο Κουβέλης από την κυβέρνηση και ο Βενιζέλος που τον έχει αδειάσει σε δημόσια θέα, αναφωνεί "και σιγά το πρόβλημα". Η αξιολόγηση κολάει, και δεν είναι κακή ιδέα, διότι αυτό είναι το σχέδιο του Σαμαρά. Σταμάτημα των μεταρρυθμίσεων (μην απλωθώ και άλλο τώρα για το "τι μεταρρύθμιση έγινε" vs. "τι φόρος έπεσε"). Να φύγει η Τρόικα. Να προκηρύξει εκλογές πολλούς μήνες πριν την εκλογή Προέδρου. Να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν τον σταματούσε τίποτα. Να τα σπάσει όλα. Να τελειώσει η "αριστερή" παρένθεση, και να επιστρέψει πάλι ο Σαμαράς δαφνοστεφανωμένος, να μας ξανασώσει. (Με πιο ωραία λόγια υπάρχουν γραμμένα όλα, ένα google μακριά από εδώ).

Πάμε για επίλογο και συμπεράσματα:

- Ο Καραμανλής και η Νέα Δημοκρατία του ήταν μια τραγωδία στη χώρα. Ο Σημίτης, με όλο τον εσμό της διαφθοράς τριγύρω του, είχε βάλει τρεις στρατηγικούς στόχους και τους πέτυχε: Ελλάδα στο Ευρώ, Κύπρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση δηλαδή οριστική λύση στο πρόβλημα της ύπαρξής της από την Τουρική απειλή, και Ολυμπιακοί Αγώνες, δηλαδή υποδομές στην Αθήνα που την πήγαν από το 1970 στο 2020. Αυτό λέγεται "legacy". O Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαλε τη χώρα στην Ευρώπη. Ο Κωνσταντίνος Σημίτης έβαλε τη χώρα στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και στην ουσία και την Κύπρο. Σήμερα τριγύρω στη περιοχή μας γίνεται πόλεμος και χάος. Αυτή είναι η "big picture". (...)

Ο Καραμανλής, υπουργοί του οποίου ήσαν οι Παυλόπουλος, Σαμαράς, και Καμμένος (ξανα-επαναλαμβάνω-πάλι) φαλήρισαν την χώρα.

- Η διακυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ήταν ακροδεξιά, θρησκόληπτη και χυδαία. Κάποιοι λένε "μα βγαίναμε από το Μνημόνιο". Θυμίζω ότι η επείγουσα ανακοίνωση πως φεύγει το ΔΝΤ από τον Σαμαρά και οι κινήσεις που έκανε μετά τις Ευρωεκλογές υπονόμευσαν το εγχείρημα. Όποιος δεν το θυμάται ας το πει, και θα αναζητήσω το σχετικό άρθρο του Hugo Dixon. Λένε κάποιοι: "μα έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ". Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνούσε. Κυβερνούσε ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο. Ας ολοκλήρωναν την αξιολόγηση παίρνοντας το πολιτικό κόστος. Αυτό λέγεται "υπηρετώ την πατρίδα." Αυτό που έκαναν λεγόταν "υπηρετώ την πάρτη μου". Και στο τέλος ούτε καν την πάρτη τους δεν υπηρέτησαν.

- Σε μια υγιή κοινωνία, όταν μια κυβέρνηση ακολουθεί μια χυδαία πολιτική πρέπει να αντικαθίσταται από τους πολίτες. Αλλοιώς καθίσταται επικίνδυνη. Το πίστευα στα τέλη του 2014, και θεωρώ δικαιολογημένη την τοποθέτησή μου.

- Είχα την ελπίδα ότι ο νεαρός Αλέξης Τσίπρας, χωρίς βάρη από την διαπλοκή, και διαισθανόμενος την ιστορική του ευθύνη θα μετασχημάτιζε την λαϊκιστική προεκλογική του ρητορική, θα πρόκρινε την ευρωπαϊκή καταγωγή του ΣΥΡΙΖΑ από το ΚΚΕ εσωτερικού του Κύρκου και θα επέλεγε Το Ποτάμι στο οποίο συνυπήρχαν ανήσυχα δυνάμεις από την Κεντροαριστερά και την Δεξιά. Δεν συνέβη αυτό. Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε τον υπουργό τού Καραμανλή, ακροδεξιό αντιευρωπαϊστή Καμμένο, και έκανε τον πρύτανη των διορισμών με τα δανεικά λεφτά που χρεοκόπησαν την χώρα (επαναλαμβάνω για να μην ξεχνιόμαστε) κ. Προκόπη Παυλόπουλο, Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Έκανε τον μπλόγκερ οικονομολόγο, τον παγκοσμίως ανύπαρκτο ακαδημαϊκά, Γιάννη Βαρουφάκη, Υπουργό Οικονομικών, και την Ζωή Κωνσταντοπούλου Πρόεδρο της Βουλής.

Τις συνέπειες των επιλογών του τις είδαμε: ολοκληρωτική οπισθοχώρηση της οικονομίας, capital controls, και τρίτο χειρότερο μνημόνιο, ενώ παραλίγο να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση (όχι απλώς το ευρώ). Παρεπιπτόντως, αυτό ήταν το μισό-σχέδιο Σαμαρά. Καταστροφή της χώρας και επιστροφή Σαμαρά. Ε, το δεύτερο δεν έπιασε. Tough luck ...

Έχω κάτι αγαπημένους φίλους και κάτι όχι τόσο αγαπημένους εχθρούς, "χούλιγκανς" της πολιτικής, που με το ζόρι φοράνε μια προβιά "μεταρρυθμιστή" αλλά από κάτω δεν κρύβεται η φανέλα με τον πυρσό της ΝΔ-Καραμανλή, που κουνάνε το χέρι σε μένα και κάτι σαν και εμένα, και λένε μονότονα: "εσείς μας φτάσατε εδώ".

Όχι μάγκες μου. ΕΣΕΙΣ μας φτάσατε. ΕΣΕΙΣ. 
Με τον Καραμανλή σας, που φαλήρισε τη χώρα, με την αντιευρωπαϊκή υστερία του Σαμαρά που έφτιαξε τον Καμμένο, με τον Βενιζέλο που ο μόνος του καημός ήταν να ανατρέψει τον ΓΑΠ για να γίνει με τη σειρά του πρωθυπουργός, με τα πρόσωπα που διέλυσαν τη χώρα το 2004-2009 να ξανακυβερνάνε πάλι για το "σαξές στόρυ", με τα παλιά τους χούγια ξανά ίδια το 2012. Για να φτάσουμε τώρα στον Καμμένο, στο Βαρουφάκη, στη Ζωή, στον Κατρούγκαλο, στην κυρία Βαλαβάνη και στη μαμά της που είχε την ακατανόητη έμπνευση να πάρει τα λεφτά της δύο μέρες πριν τα capital controls, ενώ τώρα μαθαίνουμε το αυτονόητο: ότι κάποιος κόσμος ήξερε ότι έρχονταν τα capital controls. ("Ηello" κύριε εισαγγελέα!)

Finale ηρωικό και πένθιμο:

Σε αυτή την ιστορία της κρίσης το πολιτικό σύστημα είναι κυρίως γεμάτο με θύτες και όχι με θύματα και σωτήρες. Επειδή αυτοί είμαστε, και δεν μπορούμε ούτε να σβήσουμε το παρελθόν, ούτε να αλλάξουμε τους πάντες σε ένα μήνα, θα έπρεπε να είχαμε κάνει ένα "Truth and Reconciliation Commission" όπως αυτό που έγινε στην Νότιο Αφρική όταν έπεσε το Απαρχάιντ. Όπου να βγουν όλοι όσοι δεν έχουν καραμπινάτες προσωπικές ποινικές ευθύνες για μίζες, και να πουν ένα "συγγνώμη" σε εμάς τους πολίτες, σκύβοντας ταπεινά το κεφάλι.

Οι παλιοί πολιτικοί που ήσαν πρωταγωνιστές της καταστροφής να φύγουν ήσυχα-ήσυχα, ακροπατόντας που δεν τους βρήκε κανένα μεγάλο κακό, και οι καινούργιοι πολιτικοί, να υποσχεθούν πως θα αλλάξουν νοοτροπία. Και εμείς επίσης να αλλάξουμε νοοτροπία μαζί τους.

Όσο η λογική στη πολιτική είναι χουλιγκάνικη, είτε από αφέλεια, είτε από συμφέρον, η οικονομική κρίση θα βαθαίνει. Να σταματήσει επιτέλους αυτή η τρέλα. Ο πρώτος κανόνας για να βγεις από ένα λάκο είναι να πάψεις να σκάβεις. Και εμείς, ΕΜΕΙΣ, όχι οι Γερμανοί, όχι οι Αμερικάνοι, όχι οι Φιλανδοί, ΕΜΕΙΣ συνεχίζουμε να σκάβουμε μόνοι το λάκο μας.

Θα πληρώσουμε το τρίτο μνημόνιο και θα αφήσουμε και πουρμπουάρ μισό δισεκατομμύριο εις μνήμη Κώστα Καραμανλή, αλλά επιτέλους τέλος. Κάπου να βάλουμε ένα τέλος και να κάνουμε μια σοβαρή προσπάθεια να συνεννοηθούμε για το πως θα δημιουργήσουμε δουλειές, πώς θα φέρουμε ξένες επενδύσεις, πως θα έχουμε ένα αποτελεσματικό δικαστικό σύστημα, ένα δίκαιο φορολογικό, μια υγεία για όλους αλλά χωρίς "πάρτυ" μίζας για λίγους. Και πώς θα έχουμε μια σοβαρή παιδεία που να βγάζει Πολίτες που να μπορούν να σκέφτονται και να αποφασίζουν για το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους ελεύθεροι, έξω από κομματικά μαντριά και από τηλεοπτικούς τσαρλατάνους.

πηγή : klik.gr