Κομματάρχες η Ελλάδα έχει πολλούς, έχει και για …εξαγωγή: Ηγέτες είναι που δεν διαθέτει…

του Μιχάλη Ιγνατίου

Προβληματίστηκαν πολλοί αναλυτές και παρατηρητές των οικονομικών πραγμάτων στην Ουάσιγκτον, με τη στάση της διευθύντριας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ έναντι του «ελληνικού προβλήματος» και των εταίρων της στους θεσμούς. Τους εντυπωσίασε κυρίως ο τρόπος με τον οποίο απαξίωσε το ευρωπαϊκό πρόγραμμα για την Ελλάδα, που με πανηγυρικό τρόπο αποδέχθηκε το περασμένο καλοκαίρι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Aπαξίωσε το (τρίτο) Μνημόνιο επειδή είναι καλύτερο από τα δικά της, διέρρευσε κυβερνητικός παράγοντας, αλλά -με όλο τον σεβασμό- θα έλεγα πως δεν γνωρίζει τι λέει. Διότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το παρόν πρόγραμμα «δεν βγαίνει», όπως έχουν υποστηρίξει πολλές φορές σοβαροί οικονομολόγοι, και είναι συνέχεια των προηγούμενων, που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή. Καμία απολύτως διαφορά, διότι δεν υπάρχουν καλά και κακά Μνημόνια. Το ίδιο διαλύουν τις ζωές των ανθρώπων… Επειδή πάντα προσπαθώ να είμαι δίκαιος, πρέπει να τονίσω ότι την κρίση δεν τη δημιούργησαν οι ξένοι, αλλά οι ανίκανοι και διεφθαρμένοι Ελληνες πολιτικοί, οι οποίοι και στη συνέχεια οδήγησαν τη χώρα στον μηχανισμό της ΕΕ και του ΔΝΤ ακριβώς για να κρύψουν τις βαρύτατες ευθύνες τους. Θεωρώ ότι αυτή η πτυχή πρέπει να βρεθεί τρόπος να εξεταστεί, τουλάχιστον από την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ επί Κώστα Σημίτη μέχρι και τον Μάιο του 2010. Και οι τρεις πρωθυπουργοί, που κυβέρνησαν τη χώρα το διάστημα αυτό, θα έπρεπε να ελεγχθούν για οικονομικά εγκλήματα εναντίον της χώρας. Τα μνημόνια, λοιπόν, για να συνεχίσουμε με το θέμα μας, συναγωνίζονται το ένα το άλλο ως «μαθήματα» για την καταστροφή μιας χώρας. Είναι τεράστιο το πρόβλημα και γίνεται χειρότερο διότι οι δανειστές εντόπισαν δύο «σχολές» μέσα στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, μία κατάσταση που εκμεταλλεύονται. Εάν οι δανειστές συζητούν με τους συνομιλητές τους τέτοια θέματα, φανταστείτε τον βαθμό της ενημέρωσης που έχουν. Εντόπισαν λοιπόν μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο τους «γνήσιους υποστηρικτές» του μνημονίου και τους «εχθρούς». Είναι ενδιαφέρον ότι στους δεύτερους συγκαταλέγουν και τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος -είναι η αλήθεια- διακατέχεται από μαρξιστικές ιδέες. Και θα μπορούσε να αναρωτηθεί ένας καλόπιστος άνθρωπος: τι κάνει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο υπουργείο Οικονομικών, αφού δεν πιστεύει τίποτε απ’ όσα αναγκάζεται να υπογράψει; Και αφού δεν τα πιστεύει, πώς θα υλοποιήσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβε; Εχω ακούσει και σοβαρούς ανθρώπους να ειρωνεύονται κάθε φορά που ο κ. Λεβέντης, ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων, υποστηρίζει τον σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης. Σωστά τα λέει ο άνθρωπος, απλώς δεν γνωρίζει ότι είναι η μοναδική λύση για τη χώρα. Δεν είναι θέμα Τσίπρα ή Μητσοτάκη ή οποιουδήποτε άλλου πολιτικού. Δεν αφορά την ικανότητά τους ή όχι. Το πρόβλημα των πολιτικών είναι ότι σκέφτονται και χάνουν το χρόνο τους φαιά ουσία (που δεν έχουν) για να διασώσουν τα κόμματά τους, άρα άλλα συμφωνούν με τους δανειστές και άλλα πράττουν στην πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη τους κομματάρχες. Χρειάζεται επειγόντως ανθρώπους αποφασισμένους να θυσιαστούν για να τελειώνει μια και καλή αυτό το παρατεταμένο δράμα. Πέρασαν έξι χρόνια και φως δεν φαίνεται ούτε στην άκρη του τούνελ… Τα πράγματα έχουν οδηγηθεί στο απροχώρητο -γιατί δεν το καταλαβαίνουν. Τα κομματικά προγράμματα δεν προσφέρουν λύσεις για το λαό που υποφέρει. Οι δανειστές γίνονται ολοένα και πιο βάναυσοι. Ο Σόιμπλε που είδαμε στην Ουάσιγκτον είναι ταύρος σε υαλοπωλείο. Ασυγκράτητος και έντονα εκβιαστικός, έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό του υπουργού Οικονομικών της Ελλάδας. Η τραγωδία που ζει η Ελλάδα δεν έχει προηγούμενο. Οι ξένοι την θεωρούν μία “αποτυχημένη χώρα”. Είναι μία βάρβαρη φράση που δείχνει πάνω απ’ όλα την αποτυχία των Ελλήνων πολιτικών.