Πήγαν για offshore και 

βγήκαν κουρεμένοι 

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η κυβέρνηση αποφάσισε να αλλάξει τη ρύθμιση που προέβλεπε τη συμμετοχή πολιτικών προσώπων σε εξωχώριες εταιρείες. Δηλαδή τις επόμενες μέρες, καλούνται οι βουλευτές της Αντιπολίτευσης, όσοι έκαναν λεονταρισμούς εκ του ασφαλούς, να πάρουν θέση για το αν συμφωνούν στην καθολική απαγόρευση συμμετοχής σε ξένες εταιρείες.

Τι σημαίνει αυτό; Πώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης ο οποίος σύμφωνα με το Πόθεν Έσχες του, είχε μετοχές της Samsung, δεν θα μπορεί πλέον να ασχοληθεί με τέτοιες επενδύσεις και θα πρέπει να ασχοληθεί με το ποταπό έργο της πολιτικής στην Ελλάδα. Επίσης ο Νότης Μυταράκης, ο οποίος υπήρξε στέλεχος της Fidelity που σχετίστηκε μετοχικά με την Ελληνικός Χρυσός, δεν θα μπορεί ταυτόχρονα να είναι και ο υπουργός που αποφασίζει για τις συγκεκριμένες επενδύσεις όπως συνέβαινε επί υπουργίας του.

Εν ολίγοις, φαίνεται πως η αντιπολίτευση πήγε για μαλλί και βγαίνει κουρεμένη. Πρέπει ο κάθε βουλευτής να απαντήσει στην ονομαστική ψηφοφορία, αν είναι υπέρ της απαγόρευσης ή κατά.

Κάτι μου λέει, πως θα αρχίσουν οι ιαχές για την εμπόδιση της επιχειρηματικής δραστηριότητας των κακόμοιρων των βουλευτών της Αντιπολίτευσης, αλλά πρέπει τελικώς να αποφασίσουν τι θέλουν και πόσο εννοούσαν όσα έλεγαν. Ο πολιτικός προσέρχεται στην πολιτική εθελοντικά για να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον. Αυτή η οικειοθελής ένταξή του, του απαγορεύει ενασχολήσεις που κρίνονται ασύμβατες. Δεν μπορεί να είναι Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και βουλευτής, ή Αστυνομικός και βουλευτής και άλλα πολλά.

Με τον ίδιο τρόπο δεν μπορεί να κρίνει την τύχη του έλληνα, αλλά η δική του τύχη να έχει τακτοποιηθεί εξωχώρια.

Η «κρίση των offshore» για την κυβέρνηση, απέδειξε δύο πράγματα:

Πρώτο, ότι η ρύθμιση δεν είχε κανένα δόλο. Τα εμπλεκόμενα υπουργεία προσπάθησαν α να λύσουν ένα νομικό θέμα που υπήρχε, επειδή δεν υπάρχει νομικός ορισμός για της offshore (εξωχώριες) εταιρείες μετά από απαίτηση διεθνών παραγόντων. Και το επιχείρησαν σε τοπίο αρρύθμιστο νομικά, με φόντο μια συζήτηση που γίνεται παγκόσμια για τις offshore. Ως λύση προκρίθηκε απ’ ό,τι φαίνεται να απαγορευθεί η σχέση με εταιρείες σε φορολογικούς παραδείσους οι οποίοι δεν έχουν φορολογική συνεργασία. Αυτή η λύση όμως δεν αναιρούσε την ουσία του προβλήματος. Δηλαδή κάποιος μπορούσε να έχει μια εταιρεία σε συνεργαζόμενο φορολογικό παράδεισο, η οποία με τη σειρά της θα είχε ως μέτοχο μια άλλη εταιρεία που κρυβόταν σε μη συνεργαζόμενη φορολογικά χώρα.

Το δεύτερο που απέδειξε αυτή η κρίση, είναι πως η κυβέρνηση έχει την πολιτική καταγωγή και τα ηθικά προαπαιτούμενα, για να σταθεί απέναντι στην πραγματικότητα σταθμίζοντας ποιό είναι το σωστό και κοινωνικά αποδεκτό ακόμη και αν έχει προκληθεί τετελεσμένο. Τέτοια παραδείγματα πολιτικής, δεν είχαμε ως σήμερα.

Η κριτική στην κυβέρνηση, (και δεν αναφέρομαι στην υποκριτική κριτική που έγινε από αυτούς που είναι πρωταγωνιστές και φίλοι πρωταγωνιστών σε offshore), αν και σκληρή γιατί έπρεπε να κινηθεί σε ένα αρύθμιστο νομικά τοπίο όπου οι σκληρές διατυπώσεις δεν θα είχαν και αντίστοιχη νομική υπόσταση, ξεκίνησε μια συζήτηση στην Ελλάδα. Η δε απόφαση της κυβέρνησης για τη νέα ρύθμιση, θα δείξει και τις προθέσεις του καθενός.

Η καθολική απαγόρευση συμμετοχής σε εξωχώρια εταιρικά σχήματα, είναι αναμφίβολα ένα αυστηρό αλλά καθαρό μέτρο. Τώρα αν θέλει κάποιος απέναντι στο δημόσιο συμφέρον που προστατεύεται να αντιτάξει την «επιχειρηματικότητα» και την «ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων», μπορεί να το κάνει αλλά δεν θα είναι πολιτικός. Μπορεί να είναι επιχειρηματίας, επενδυτής ή ό,τι άλλο επιλέξει.

Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η αντιπολίτευση έχει άλλη άποψη να τη διατυπώσει. Μπορεί να πει πως δεν θέλει να είναι μόνο βουλευτής αλλά και ολίγον επενδυτής του εξωτερικού, σε εταιρείες μάλιστα που ενδεχομένως να αντιστρατεύονται τα ελληνικά συμφέροντα.

Ναι, με την έννοια αυτή ο πλούτος μπορεί να αντιστρατεύεται την πολιτική, αλλά δεν είναι κακό. Άλλωστε την εποχή του πατέρα του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι πολιτικοί συνήθισαν να καυχώνται πως έμπαιναν πλούσιοι και έβγαιναν πένητες.

Όποιος επιμένει να μπει στην πολιτική, για να προσφέρει, ας το κάνει όχι ως επαγγελματίας πολιτικός και επιχειρηματίας, αλλά ως οραματιστής. Μπορεί να αλλάξει η Ελλάδα.