Nα υποκλιθείς ....... και να χαμογελάσεις ..........και να πείς << ευχαριστώ >>

του Ίωνα Παπαδάκη 

Είναι ο λίγος χρόνος που περισσεύουν για να περάσεις τη νοητή γραμμή, που χωρίζει το «παλιό» από το «καινούργιο»…

Εκεί, που καθισμένος αναπαυτικά, χαζεύεις τους ανθρώπους γύρω σου, χαμογελάς και σκέφτεσαι: «κοίτα να δεις, πόσο μεγάλωσαν», «κοίτα να δεις, πόσα άλλαξαν μέσα σε λίγα χρόνια», «πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ, ο… η… οι…» και σκέφτεσαι και θυμάσαι και νοσταλγείς!

Εκεί, που -εξουθενωμένος πια-, γυρίζεις προς τους θεατές, χαμογελάς, λέγοντας με τον τρόπο σου «ευχαριστώ», υποκλίνεσαι βαθιά και πας στο καμαρίνι σου για να βγάλεις τα λαμπερά ρούχα, έχοντας ολοκληρώσει μία ακόμα μοναδική παράσταση…

Την παράσταση της ζωής σου!

 Και καταλαβαίνεις ότι τα χρόνια περνάνε και οι «θεατές» αλλάζουν και πάντα θα γυρίζεις προς το μέρος τους, θα υποκλίνεσαι βαθιά χαμογελώντας λέγοντας με τον τρόπο σου «ευχαριστώ»…

Ναι! Οι θεατές θα αλλάζουν, η πλοκή του έργου λογικά, θα αλλάζει χρόνο με τον χρόνο, αλλά πάντα θα υπάρχουν οι «συντελεστές»! Που θα διαμορφώνουν μαζί σου την πλοκή, που θα πρωταγωνιστήσουν μαζί σου και θα φτιάχνετε «μαζί» αυτή τη μοναδική παράσταση!

Μοναδική, γιατί μέχρι να γυρίσεις εξουθενωμένος προς τους θεατές και να υποκλιθείς δεν ξέρεις το τέλος… δεν ξέρεις αν θα είναι «living happily ever after»! Το βέβαιο είναι ότι θα πιάσεις τους συμπρωταγωνιστές σου σφιχτά από το χέρι, θα σταθείς περήφανα στο κέντρο της σκηνής και θα υποκλιθείς…

Και ξέρεις; Εκείνη τη στιγμή δεν μετράνε οι θεατές… αυτοί έρχονται και παρέρχονται! Αυτό που μετράει είναι εσύ και οι συμπρωταγωνιστές σου

Αυτοί που επέλεξαν να βρίσκονται μαζί σου στη σκηνή, χωρίς να ξέρουν το τέλος, αυτοί που σε πίστεψαν και απόλαυσαν μαζί σου όλη τη διαδρομή μέχρι την υπόκλιση, όσες δυσκολίες και αν αντιμετώπισαν μαζί σου, αυτοί που είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν από την αρχή μαζί σου, όχι για τους θεατές ή το όποιο κέρδος, αλλά για την παράσταση που -για μία ακόμη φορά- το τέλος θα είναι απρόβλεπτο αλλά σίγουρα μεγαλειώδες!

Σε αυτούς χρωστάς την υπόκλιση… Γιατί και εκείνοι είναι εξουθενωμένοι όσο και εσύ, γιατί τους αξίζει το ίδιο -αν όχι περισσότερο- χειροκρότημα από αυτό που αξίζει σε σένα, αλλά πάνω απ’ όλα γιατί τους αξίζει το δικό σου χειροκρότημα, το δικό σου «ευχαριστώ» και όχι των θεατών!

Γύρνα λοιπόν προς το μέρος τους… Υποκλίσου χαμογελώντας, πες τους «ευχαριστώ» και χειροκρότησέ τους!

Γιατί όταν το χειροκρότημα των θεατών θα «σωπάσει» και τα φώτα θα σβήσουν, απέναντί σου θα έχεις άδεια καθίσματα, αλλά δίπλα σου αυτούς τους ανθρώπους που πρωταγωνίστησαν μαζί σου και θα κοιταζόσαστε χαμογελώντας πονηρά, επειδή θα είστε έτοιμοι για μία ακόμα μοναδική «παράσταση»…

Και ξέρεις γιατί; Γιατί όταν οι θεατές θα έχουν πιστέψει ότι είδαν μία παράσταση, εσύ θα ξέρεις ότι έδωσες την «παράσταση της ζωής σου»!

Σε αυτόν λοιπόν το λίγο χρόνο που περισσεύει για να περάσω τη νοητή γραμμή, που χωρίζει το «παλιό» από το «καινούργιο», αυτό που θέλω να κάνω είναι να γυρίσω στους συμπρωταγωνιστές μου (ξέρετε εσείς…), να υποκλιθώ, να τους χειροκροτήσω και να τους πω «ευχαριστώ»…

Και θα σου πρότεινα να κάνεις το ίδιο!