Μήπως να…

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου

Γιατί δεν χαίρεται και δεν χαμογελά ο κόσμος πατέρα;

– Μήπως επειδή δεν βλέπει στην καθημερινότητά του την αποτύπωση των επιτυχιών που  απέφερε η συμφωνία της 24ης  Μαΐου στο Γιούρογκρουπ; Όταν η φορολογική μέγγενη σφίγγει με κλιμακούμενη ένταση και η τιμωρία έρχεται ανελέητη για τους πολίτες, οι οποίοι ήδη χειμάζονται εδώ και έξι χρόνια, τότε πρόκειται για μαζική εξόντωση… 

– Μήπως επειδή παρακολουθώντας  με αμηχανία την εξέγερση στη  Γαλλία, σκοντάφτει στη μελαγχολία που προκαλεί η συναίσθηση ότι η κοινωνική δυναμική ηττήθηκε στην Ελλάδα πριν από ένα χρόνο; Οι Γάλλοι εξεγείρονται  γι' αυτό που στην Ελλάδα έχει εφαρμοσθεί ήδη από το 2012-2013, αλλά εμείς, αποκαμωμένοι και βυθισμένοι στην ενοχική μας απάθεια, κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα…

– Μήπως λόγω της συνειδητοποίησης των αληθινών δεδομένων σε ο,τι αφορά τον έλεγχο της χώρας ; Οι αναγκαστικοί, λόγω συγκυρίας, συμβιβασμοί και τα «χατίρια» που μας έκαναν οι εταίροι αγοράζοντας  χρόνο μέχρι νεωτέρας, δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση και αυτονόμηση της πολιτικής ηγεσίας της χώρας… Αντιθέτως η ιδιοκτησία  της οικονομίας ανήκει αποκλειστικά στους δανειστές και οι υπήκοοι απλώς στενάζουν… Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι εξακολουθούν να  μετράνε και το ένα ευρώ, η μικρομεσαία αγορά  παραμένει παράλυτη, η ανεργία κάνει πάρτι και η κοινωνική συνοχή κηδεία…

Ο Σαμαράς στην πρόσφατη συνέντευξή του στη Real News, περίπου ομολόγησε κυνικά  το σχέδιο που έστησαν με τον Βενιζέλο  για τον εγκλωβισμό του Αλ.Τσίπρα στο θανατηφόρο σπιράλ των τετελεσμένων…

Παρέδωσαν έναν πολυτραυματία ασθενή σε κωματώδη κατάσταση, με το σύστημα του βαθέως παρακράτους που ελέγχει ακόμη μηχανισμούς στη δημόσια διοίκηση, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, τη Δικαιοσύνη  και  φυσικά τα ΜΜΕ, έτοιμο να σαμποτάρει κάθε απόπειρα ίασης…

Μπορεί η διαχείριση αυτού του σχεδίου να πάσχει από την ανερμάτιστη, εθελόδουλη και διαρκώς γελοιοποιούμενη από την ίδια της την ανεπάρκεια Αντιπολίτευση  αλλά  ο πυρήνας του προβλήματος παραμένει αναλλοίωτος, εάν δεν επιδεινώνεται κιόλας…

Η χώρα παραμένει  μνημονιακή  αποικία χρέους με δεσμεύσεις και δεσμά που ναι μεν δεν λύνονται  αυτομάτως, αλλά αλίμονο μας αν παραδοθούμε στη λογική της νομοτέλειας…

Η μόνη εφικτή στρατηγική σ’ αυτή την ενδιάμεση φάση, δεν μπορεί να είναι άλλη από τη στρατηγική της ανάσχεσης των αδικιών, στην οποία οφείλει να επικεντρώσει η κυβέρνηση μετά και την εκταμίευση της πρώτης δόσης…

Ο κόσμος είναι ώριμος, δεν θέλει παροχές, θέλει όμως επιτακτικά να νοιώσει ότι δεν καταδιώκεται. Αυτό είναι το μείζον προαπαιτούμενο…

Είναι ο μόνος τρόπος για να ανακτηθεί η χαμένη σύνδεση με την κοινωνία, πριν επέλθει η πλήρης αποσύνδεση λαού και ηγεσίας …