Πρωτοσέλιδα''σε διατεταγμένη υπηρεσία ''

του Ίωνα Παπαδάκη

Προσπάθησα πάρα πολύ να θυμηθώ «εμφύλιους» πολέμους! Όχι αυτούς που ξέρουμε, αλλά τους άλλους…

Αυτούς που γίνονται στην επαγγελματική «αρένα», σε μια προσπάθεια να επικρατήσει ο καλύτερος, ο ισχυρότερος, ή αυτός που έχει τα λεφτά και τη λάσπη!

Έψαξα πολύ και το συνάντησα σε δύο κατηγορίες επαγγελματιών: Τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους… Και για τους πρώτους δεν χρειάζεται να το αναλύσω ή να το καταλάβω!

Άλλωστε η βρώμα, το χρήμα και η εξουσία, είναι «πεδίο δόξης λαμπρό» για τους απανταχού ανεπάγγελτους, ανίκανους «τυχοδιώκτες», που εκμεταλλεύονται την αφέλεια όλων μας, οι οποίοι ψηφίζουμε με γνώμονα το χαβαλέ, το βόλεμα και την αδιαφορία…

Όμως και οι δημοσιογράφοι; Οι δημοσιογράφοι ρε φίλε;

Όταν μπήκα σε αυτό το χώρο, μπήκα με όνειρα! Το έχω πει πολλές φορές και θα το ξαναπώ ότι δούλεψα, για (με) τους καλύτερους και τους χειρότερους… Σε μεγάλα «μαγαζιά» και σε «μαγαζιά-βιτρίνες»… Είδα και έζησα, εφημερίδες να κλείνουν, εκδότες και μας εξαπατούν, ραδιόφωνα να αλλάζουν χέρια σε μια νύχτα και να μένουμε στο δρόμο…

Έζησα τις χαρές αλλά και την απόγνωση, τόσο τη δικιά μου, όσο και συναδέλφων με τους οποίους μοιράστηκα ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου! Ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω, όχι γιατί τα λεφτά ήταν πολλά και οι συνθήκες ιδανικές…

Κάθε άλλο! Απλά λάτρευα αυτό που έκανα και οι συνάδελφοί μου, ήταν οικογένειά μου και η εφημερίδα «σπίτι» μου…

Όποτε βρέθηκα σε κάποιες θέσεις ευθύνης είχα μία αρχή: «Αυτός που σήμερα είναι υφιστάμενός σου, αύριο μπορεί να είναι προϊστάμενός σου» και θέλω να πιστεύω ότι το πέτυχα…

Είχα πάρα πολλούς λόγους να «σταυρώσω» κάποιους συναδέλφους και εκδότες, όπως φαντάζομαι ότι κάποιοι συνάδελφοί και κάποιοι εκδότες θα ήθελαν να σταυρώσουν εμένα! Ποτέ όμως δεν το έκανα δημόσια και νομίζω ότι το ίδιο έκαναν και οι συνάδελφοί μου…

Όχι… δεν είναι θέμα «ομερτά», ή ότι «κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει»! Είναι θέμα σεβασμού απέναντι στους συναδέλφους… Απέναντι στους «αμάχους» που (όπως και εγώ) έκαναν τη δουλειά τους, έπαιρναν εντολές και που άπειρες φορές, στήριξαν τη «φανέλα» εις βάρος της προσωπικής τους ισορροπίας και των προσωπικών τους πεποιθήσεων!

Με τα χρόνια τα «ήθη και τα έθιμα» άλλαξαν… Κάποιοι δημοσιογράφοι, έγιναν εκδότες, κάποιοι άλλοι, από το «πουθενά» βρέθηκαν στο «παντού», όμως κάποιοι από αυτούς είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό:

Ξέχασαν πως ξεκίνησαν και -πάνω απ’ όλα- ξέχασαν τους συναδέλφους τους!

Και βρέθηκαν στις θέσεις αυτές, γιατί απλά ήταν «βολικοί»… Γιατί σε εποχές κρίσης και εκπτώσεων, βγαίνει στα ράφια και σκαρταδούρα και «στοκ»!

Και να ‘μαστε τώρα στην εποχή της κρίσης… Όπου θηριώδη «μαγαζιά» κλείνουν, άλλα απαξιώνονται, συνάδελφοι μένουν άνεργοι ή απλήρωτοι και ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι ο «εμφύλιος»! Και αν θες να βγεις ζωντανός από ένα βρώμικο πόλεμο, ξεθάβεις έναν «βολικό» και θυσιάζεις τους στρατιώτες, για να επιβιώσεις εσύ και αυτοί τους οποίους εξυπηρετείς…

Και σε μία τέτοια «αρένα» που καταρρέει, δεν επιβιώνει ο καλύτερος, αλλά ο πιο «βρώμικος»!

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ έναν σιχαμένο «πόλεμο» πρωτοσέλιδων, τα οποία επικεντρώνονται στην «κλειδαρότρυπα» των πολιτικών και τη σχέση τους με τα ΜΜΕ και των (μεγαλο)δημοσιογράφων. Η «αρένα» στάζει αίμα και το πλήθος ζητωκραυγάζει, περιμένοντας τον «νικητή»…

Όμως κανένας δεν ενδιαφέρεται για τους ηττημένους… Και ηττημένοι είναι όλοι αυτοί που κάνουν τη δουλειά τους, παίρνουν εντολές και που άπειρες φορές, στηρίζουν τη «φανέλα» εις βάρος της προσωπικής τους ισορροπίας και των προσωπικών τους πεποιθήσεων! Οι ανώνυμοι συνάδελφοι…

Έζησα πάρα πολλά σε αυτό το επάγγελμα… Αυτό που φανταζόμουν, ήταν ότι θα ερχόταν η στιγμή να ζήσω, αυτό το «ο θάνατός σου, ζωή μου»!

Να που ήρθε η στιγμή να το ζήσω (ζήσουμε) και αυτό…

Και ξέρω ότι πολλοί θα με βρίσετε, αλλά όταν έναν «δημοσιογράφος» κρεμάει στα μανταλάκια, έναν άλλο δημοσιογράφο, αυτό με ξεπερνάει, γιατί τον ενδιαφέρει μόνο η «εντολή» και η «διατεταγμένη υπηρεσία» που πήρε και όχι οι χαμένοι… Και όταν κάποιος νομίζει ότι θα «χτίσει» κυκλοφορία, πάνω στα πτώματα συναδέλφων, δεν υπήρξε ποτέ συνάδελφος, γιατί ήταν πάντα απλά, «βολικός» (ή αλλιώς «υπηρέτης πολλών αφεντάδων»)!

Φευ… σημεία των καιρών!

Το έχω πει πολλές φορές, ότι όταν μπαίνεις σε έναν πόλεμο, εκτός από τη νίκη πρέπει να σκεφτείς και τις απώλειες… Γιατί αν δεν μπορείς να σκεφτείς αυτούς που θα θυσιάσεις δεν έχεις κανέναν δικαίωμα να προστάζεις «επίθεση»…

πηγή : https://ionistis.wordpress.com