Η αερογέφυρα του Πανθεσσαλικού είναι η σημερινή Ελλάδα

του Κώστα Κεφαλογιάννη 


Το είχα γράψει παλιότερα. Το είχα γράψει και πιο πρόσφατα. Διαφώνησα με το site στο οποίο εργάζομαι, διαφώνησα και διαφωνώ με τον διευθυντή μου, διαφωνώ εδώ και χρόνια με όσους αναπαράγουν το επιχείρημα ότι η διαφθορά είναι η βασική αιτία της βίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Θεωρώ αυτήν την θέση όχι μόνο λανθασμένη αλλά και διαχρονικά επιζήμια.  Πρόκειται για ένα υπεραπλουστευτικό επιχείρημα που προσέφερε στην καφρίλα το απαραίτητο άλλοθι για να συνεχίσει να μεγαλώνει δίχως ενοχές – συχνά και με προεδρικές πλάτες. Η διαφθορά, πράγματι  λειτούργησε σε κάποιες περιπτώσεις ως μια καλή αφορμή. Αλλά αιτία δεν ήταν, επί της ουσίας, ποτέ.  Το ανελέητο ξύλο στο Πανθεσσαλικό αποτελεί την πιο ακράδαντη όσο και θλιβερή επιβεβαίωση.  Δεν χρειάζονται διαιτητικές αφορμές ή οι επάρατοι Ολυμπιακοί στο γήπεδο . Χρειάζεται απλώς μια αφύλακτη αερογέφυρα, ένα λοστάρι για συντροφιά και κάμποσα κιλά αφρισμένου μίσους για τον «εχθρό» απέναντί σου. Αν αφήσουμε στην άκρη για ποιο λόγο έμεινε αφύλακτη η αερογέφυρα και πώς πέρασε το λοστάρι μέσα στο γήπεδο, μένει το πιο σημαντικό ερώτημα: Για ποιο λόγο τόσο μίσος ρε παιδιά;

Η απάντηση, προφανώς είναι σύνθετη. Μισούν οι ΠΑΟΚτσήδες τους ΑΕΚτσήδες και τούμπαλιν; Όχι ασφαλώς. Οι ΠΑΟΚτσήδες, οι ΑΕΚτσήδες, οι Ολυμπιακοί και οι Παναθηναϊκού μισούν απλώς τους «άλλους». Όλους τους άλλους.  Και είναι διατεθειμένοι να τους στείλουν στο νοσοκομείο, επειδή έτυχε να υποστηρίζουν διαφορετική ομάδα, δίχως να μπορούν να αντιληφθούν τον απόλυτο παραλογισμό του πράγματος.

Επεισόδια στα ελληνικά γήπεδα συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες. Η διαφορά των τελευταίων ετών έγκειται κατ΄ αρχήν στην αγριότητα.   Πλέον δεν μιλάμε για οπαδούς που βρήκαν την ευκαιρία και έριξαν μερικές ψιλές, μιλάμε για ραντεβού θανάτου ανάμεσα σε εξοπλισμένους στρατούς.  

Κατά δεύτερον και κυριότερον. Το πράγμα έχει ξεφύγει από την σφαίρα του τυχαίου και έχει μπει σε εκείνη του αναπόφευκτου. Κάποτε βάζαμε ΠΑΟΚτσήδες και Αρειανούς στην στρούγκα του Αλεξάνδρειου, Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο και πιστεύαμε ότι ΜΠΟΡΕΙ και να μην πλακωθούν. Και πράγματι, πολύ συχνά δεν πλακώνονταν. Τώρα είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ βέβαιο ότι θα πλακωθούν σε όποιο άθλημα κι αν συνυπάρξουν, όσα μέτρα ασφαλείας κι αν λάβει η –συνήθως ανεπαρκής – αστυνομία.

Αυτό, λοιπόν, ασφαλώς και ΔΕΝ  ξεκινάει από τα διαιτητικά λάθη, τις παράγκες, τις εγκληματικές οργανώσεις και τους διεφθαρμένους μεγαλοπαράγοντες. Τρέφεται από όλα τα παραπάνω, έχει όμως διαφορετική αφετηρία. Αν αντέξουμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη,  αλλά να τον κοιτάξουμε πραγματικά, θα την δούμε.

Εδώ και πολύ καιρό η Ελλάδα, μια χώρα  με έτσι κι αλλιώς έντονο ταμπεραμέντο, ροπή στον διχασμό και μικρή έως ελάχιστη διάθεση αληθινής συζήτησης, αποτελεί τσιφλίκι των χουλιγκάνων σε όλα τα επίπεδα.

Ο δημόσιος λόγος, ειδικά  κατά την περίοδο της κρίσης, είναι χυδαίος, ακραία διχαστικός και με σταθερό προσανατολισμό την στοχοποίηση ή και την εξόντωση όποιου έχει αντίθετη άποψη.  Η βία του επιχειρήματος «ή μαζί μας ή με τους άλλους», όπου οι άλλοι είναι πάντα κακοί, εχθροί, φορείς μυρίων δεινών, έχει γίνει αποδεκτή από την πλειονότητα του κόσμου ως η μόνη λογική εξήγηση για όσα συμβαίνουν γύρω του. 

Πάνω στο συγκεκριμένο επιχείρημα χτίστηκαν πολιτικές καριέρες και κυβερνητικές συνεργασίες.

Το συγκεκριμένο επιχείρημα εξελίσσεται στο απροκάλυπτο modus operandi της νέας διαπλοκής.

Το συγκεκριμένο επιχείρημα αποτελεί τη βάση  του 90% των σχολίων στα social media.

Και ασφαλώς από το συγκεκριμένο επιχείρημα ψωμίζονται δεκάδες δημοσιογράφοι.  Ειδικά στον δικό μας χώρο, της αθλητικής δημοσιογραφίας, διαβάζω καθημερινά κείμενα, τόσο βίαια, τόσο  βαθιά άσχημα που με κάνουν να ντρέπομαι για τον εαυτό μου!

Με πιο απλά λόγια, το «ή μαζί μας ή με τους άλλους» είναι πια η κυρίαρχη οπτική της Ελλάδας του 2017.  Και  όταν μια χώρα καταλήγει να μοιάζει με οπαδικό πέταλο, χάνει κάθε ηθικό έρεισμα, κάθε ανάχωμα που θα μπορούσε να ανακόψει την ξέφρενη πορεία των αυθεντικών οπαδικών πετάλων προς την απόλυτη αγριότητα.

Πώς  και που σταματάει όλο αυτό; Μερικές πολύ απλές λύσεις που ποτέ δεν δοκιμάστηκαν, όπως η εφαρμογή των νόμων παντού και πάντα, το τέλος της ατιμωρησίας και η διάλυση των συνδέσμων,  νομίζω θα προσέφεραν μια κάποια ανακούφιση, όσον αφορά το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα. Τα έχουμε πει και γράψει χίλιες φορές. Και γιατί δεν γίνονται; Επειδή ουδείς θέλει στα αλήθεια να αλλάξει την κατάσταση.

Ούτε εκείνοι που έχουν μετατρέψει το μίσος σε επικερδή καριέρα, ούτε κι εμείς που μπερδεμένοι από την ταχύτητα με την οποία αλλάζει ο κόσμος, ζαλισμένοι από την  κρίση και ανίκανοι ακόμα και σήμερα να αναγνωρίσουμε και άρα να διορθώσουμε τα λάθη μας, ενστερνιζόμαστε όλο και περισσότερο την μισαλλοδοξία ως τρόπο ζωής.

Η αερογέφυρα του Πανθεσσαλικού δεν είναι κάτι ξεκομμένο από το αίσθημα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της σημερινής Ελλάδας.  Η αερογέφυρα του Πανθεσσαλικού είναι το αίσθημα και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της σημερινής Ελλάδας, απλώς δίχως τις κοινωνικές συμβάσεις και τα προσχήματα.

Αλλά πόσο να  κρατήσουν ακόμα κι αυτά τα έρμα;