Ωχου ρε μάνα, σταμάτα τη γκρίνια γιατί σήμερα γιορτάζεις!

του Ίωνα Παπαδάκη


Βάλε μπουφάν… θα κρυώσεις! Μα καλά, ακόμα δεν άνοιξες το μάτι σου και άναψες τσιγάρο; Φάε κάτι πουλάκι μου… «πετσί και κόκκαλο» έχεις γίνει… Βάλε κάτι πάνω σου… γυμνή θα βγεις έξω; Τι ώρα γύρισες χθες το βράδυ; Γι’ αυτό δεν έχεις ξυπνημό το πρωί…

Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει αυτές τις ατάκες… Και πόσες φορές δεν έχεις απαντήσει γεμάτος βαριεστημάρα και αγανάκτηση:

Ωχου ρε μάνα, σταμάτα τη γκρίνια πρωί, πρωί…

Πόσες όμως φορές, -αφού έχουν περάσει τα χρόνια-, δεν έχεις σηκώσει τηλέφωνο για να πεις: Μάνα τι κάνεις, πως είσαι; Ή έχεις κοιτάξει στον ουρανό (όπως έχω κάνει πολλές φορές, χαμογελώντας γλυκά) για να πεις: Α, ρε μάνα πόσο δίκιο είχες…
Πόσες φορές δεν είπες ή δεν σκέφτηκες να το πεις. Κάθε φορά που σε μάλωνε, κάθε φορά που σε φρόντιζε, κάθε φορά που έδειχνε την έννοια της, κάθε φορά που σε αγκάλιαζε σφιχτά σαν να είναι πάντα η πρώτη φορά.
Και όποτε αγανακτούσες το μετάνιωνεςε, αλλά -με μαθηματική ακρίβεια- την επόμενη φορά έκανες ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί κατάλαβα τι σημαίνει το «όταν κάνεις παιδιά συγχωρείς πολλά στους γονείς σου» και ότι «όταν κάνεις παιδιά θα με καταλάβεις…»

Και την κατάλαβα!

Και κάνοντας μία αναδρομή στο παρελθόν (και στις τύψεις μου) σκέφτομαι ότι αν τα παιδιά μου, μου είχαν κάνει όσα έκανα εγώ στη μάνα μου τώρα θα ήμουν σε καροτσάκι με το στόμα στραβό… Και αυτόματα κοιτάω προς τον ουρανό και μονολογώ χαμογελώντας: «α, ρε μάνα συγγνώμη…»
Και καταλαβαίνω τη μάνα των παιδιών μου, που μπορεί να την λέω υπερβολική αλλά αμέσως επανέρχομαι στην… τάξη και λέω από μέσα μου: «ευχαριστώ, που νοιάζεσαι, φοβάσαι και γίνεσαι τόσο υπερβολική για να είμαστε ήσυχοι (όσο αυτό είναι δυνατόν) για τα παιδιά μας…».


Ναι! δεν είναι λίγες οι στιγμές που μου λείπει η μάνα μου… Μου λείπουν οι καυγάδες μας, τα γέλια μας, η παρουσία της, η μυρωδιά της… Βέβαια έχει άξιο αντικαταστάτη, την αδελφή μου, γι’ αυτό και της έχω αδυναμία και την ευχαριστώ που είναι «εδώ»!
Εχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια που η μάνα μου ταξίδεψε… Και είναι πάρα πολλές οι στιγμές που θα ήθελα να ήταν εδώ. Για να με βρίσει για τις μαλακίες μου, να μοιραστώ μαζί της τη χαρά μου, να μου σπάσει τα νεύρα με την έννοια της και την παραξενιά της. Όμως θα ήθελα να είναι εδώ…

Ναι, πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτό το δημιούργημα
που ακούει στο όνομα: «Ελληνίδα μάνα»…

Γιατί η Ελληνίδα μάνα, θα υπερασπιστεί το παιδί της ακόμα και με το αίμα της… Πόσες φορές η μάνα σου δεν έχει έρθει στο σχολείο (η δικιά μου –καλή της ώρα εκεί που είναι- έκανε συχνά-πυκνά επισκέψεις στο δικό μου) να σε υπερασπιστεί και ας είχες 100% άδικο… Βέβαια στο σπίτι μετά γινόταν κόλαση και είχες την τιμωρία στο τσεπάκι, αλλά ποιος νοιαζόταν; (είχε βάλει τον δάσκαλο στη θέση του)…
Γιατί η Ελληνίδα μάνα έχει την απόλυτη κυριαρχία, ακόμα και στο μάλωμα! Κανείς, μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μαλώσει το ΔΙΚΟ ΤΗΣ παιδί ακόμα και αν έχει δίκιο! Αυτό είναι μόνο δικό της προνόμιο…
Αυτό το δημιούργημα λοιπόν, (κάποιου εξαιρετικού Τύπου) καταφέρνει να «παντρεύει» την καλοσύνη της Μαρίας-Τερέζα με το ραδιούργο μυαλό της Κρουέλα Ντεβίλ, την ηρεμία του Δαλάι Λάμα με την υστερία του Άδωνι Γεωργιάδη (όταν τσακώνεται με τη Λιάνα Κανέλλη),  την αφέλεια του Γκούφη, με την εξυπνάδα του Κύρου Γρανάζη…
Ένα πράγμα όμως δεν κατάφερε αυτός ο «εξαιρετικός Τύπος» να παντρέψει με κάτι άλλο. Και αυτό είναι η μοναδική αγκαλιά της μάνας. Αυτή η αγκαλιά που μπορεί να κρύβει, επιβράβευση, τιμωρία, αγωνία, μάλωμα, προστασία, θυμό, χαρά, περηφάνια, στέρηση…
Γι αυτό αν η μάνα σου είναι κοντά σου, αγκάλιασέ την σφιχτά! Και δώστης ένα φιλί για κάθε φορά που της είπες «ώχου ρε μάνα…».

Κάντε το τώρα! Και ας είναι το αύριο ένα φιλί δρόμος…

Ναι! Είσαι τυχερός που έχεις στη ζωή σου μία «Ελληνίδα μάνα», που νοιάζεται, πονάει, αγωνίζεται, ξενυχτάει, κακομαθαίνει, και αντέχει για πολλά πολλά χρόνια να ακούει:

Ωχου ρε μάνα, σταμάτα τη γκρίνια γιατί σήμερα γιορτάζεις! Χρόνια πολλά και σ’ ευχαριστώ!

πηγή : ionistis.wordpress.com