Δε πρόκειται να σε υπερασπιστώ ρε μαλάκα Ελληνάρα !




του Ίωνα Παπαδάκη

Πόσες φορές έχω υπερασπιστεί τη χώρα μου, τους ανθρώπους της, την καταγωγή μου… Πόσες φορές δεν την έχω «πέσει», στους δήθεν οργανωμένους και τακτοποιημένους αλλοδαπούς προς χάριν, ημών των ιθαγενών…
Βάζοντας μπροστά (σαν προσόν βεβαίως, βεβαίως) ακόμα και την κουτοπονηριά μας, την καπατσοσύνη μας, την αλληλεγγύη μας και το φιλότιμό μας!

Και πόσες φορές δεν μας έχω βρίσει, δεν μας έχω κατηγορήσει δεν μας έχω σιχαθεί… Ε, σήμερα είναι μία από αυτές τις «πόσες φορές»!

Σήμερα, δεν είμαστε καπάτσοι, δεν έχουμε αλληλεγγύη, δεν έχουμε φιλότιμο! Είμαστε μίζερα, χαιρέκακα, φθονερά (αλήθεια υπάρχει τέτοια λέξη;) και υποκριτικά ανθρωπάκια, άξια των επιλογών μας και των δεινών που (Ωιμέ!) μας αξίζουν και με το παραπάνω…
Αιτία των γραφόμενων δεν είναι ο απαράδεκτος, ντροπιαστικός, εμετικός ξυλοδαρμός του Γιάννη Μπουτάρη! Αυτό είναι η αφορμή όπως και πολλά πολλά άλλα! Γιατί είμαστε υποκριτές, είμαστε «δήθεν», είμαστε αποψάκηδες, αλλά πάνω απ’ όλα είμαστε απολίτιστοι!
Εμείς, οι απόγονοι του Πλάτωνα και του Σωκράτη που δώσαμε το «φως του πολιτισμού» σε όλον τον πλανήτη (μη χέσω) και δεν κρατήσαμε τίποτα για μας!
Εμείς που σβήνουμε τσιγάρα στα μάρμαρα και πετάμε άδεια μπουκάλια αναψυκτικού στην Ακρόπολη, που περνάμε το «κόκκινο» και βρίζουμε αυτό που παρολίγο να σκοτώσουμε, εμείς που πρώτα σκεφτόμαστε πως θα κλέψουμε και μετά πως θα δουλέψουμε…
Εμείς που αν δεν συμφωνούμε με την άποψη κάποιου παίρνουμε τους φίλους μας και τον πλακώνουμε στο ξύλο, ή (στην καλύτερη) του καταστρέφουμε την περιουσία, διότι το να τον αντιμετωπίσουμε με επιχειρήματα και πολιτισμένα «δεν παίζει»…
Εμείς που δεν διεκδικούμε το καλύτερο, αλλά βολευόμαστε στο χειρότερο για να απενοχοποιήσουμε το χάλι μας και την απατεωνιά μας…

Εμείς που το «μαλάκα» και το «άντε γαμήσου» το έχουμε ψωμοτύρι αλλά κατά τα άλλα όταν το γράφουμε στα «α» βάζουμε «@» για να απενοχοποιηθούμε και να μην προκαλέσουμε… τόσο υποκριτές!

Εμείς που επιτρέπουμε στην κάθε «ανεξάρτητη» (μη χέσω) Αρχή και Δικαιοσύνη να επιτρέπει στον κάθε «μεγάλο» (πολιτικό ή «παράγοντα») να αλωνίζει και να κουνά το δάχτυλο σε όποιον αποδεδειγμένα δεν μπορεί να τους βλάψει…
Εμείς που δεν φταίμε ΠΟΤΕ αλλά πάντα φταίει ο «άλλος», η «καταραμένη κενωνία», οι «συγκυρίες» (α ρε, τι έχουν τραβήξει κι αυτές οι συγκυρίες)…
Εμείς που βολευόμαστε στο να μας λένε ψέματα. Ναι βλάκα μου! Βολευόμαστε, διότι έτσι θα έχουμε κάποιον να βρίζουμε, και αντί να λέμε «τι μαλάκας ήμουνα που τον πίστεψα» λέμε με χαρά «τι μαλάκας είναι που μου είπε ψέματα»…

Ναι! Η αφορμή ήταν οι εικόνες που είδα με τον ξυλοδαρμό του Γιάννη Μπουτάρη.

Και για να μην παρεξηγηθώ το ίδιο παθαίνω με κάθε ξυλοδαρμό… Των συνταξιούχων από την ασφάλεια του Μαξίμου, των φοιτητών από τα ΜΑΤ, των μεταναστών από τα φασιστοειδή, των δημοσίων προσώπων από τους αγανακτισμένους ή τους αντιεξουσιαστές (μη χέσω)
Την ίδια αγανάκτηση νιώθω όταν καταστρέφουν την περιουσία ανθρώπων που δεν φταίνε σε τίποτα κάτι κωλόπαιδα με κουκούλα που θέλουν να λέγονται «αναρχικοί» ή «αντιεξουσιαστές» χωρίς να έχουν ιδέα τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις. Για μένα είναι απλά «παλιόπαιδα» (όπως θα έλεγε ο πατέρας μου που δεν έβριζε ποτέ)…

Και ναι! Είναι μία από αυτές τις ημέρες που δεν έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ τον μαλάκα τον Ελληνάρα -απ’ όπου κι αν προέρχεται- ακόμα και αν αυτός ο μαλάκας Ελληνάρας είμαι εγώ!

Αυτά!




 https://ionistis.wordpress.com