Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου...

του Νίκου Συρίγου 

Υπάρχουν πολλά παραμύθια. Για την Ευρωπαϊκή Ένωση, θαρρώ πως το πιο αντιπροσωπευτικό είναι το «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι». Στον κόσμο των μεγάλων βέβαια, το να ψάχνεις να βρεις Χιονάτες είναι... ψιλομάταιο. Κακές μητριές πάλι υπάρχουν ένα σωρό. Εξαρτάται από τα συμφέροντα σου που θα δώσεις τον ρόλο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων, προεξαρχόντων πλέον των Βρετανών, κάθε φορά που ακούν το «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου πες μου ποια είναι η πιο όμορφη;» τους έρχεται στο μυαλό η Άνγκελα Μέρκελ.

Δικαίως ή αδίκως.

Η μοίρα των ηγετών.

Και των... κακών μητριών βεβαίως-βεβαίως.

Και η αγαπητή Άνγκελα σαν να έχει γεννηθεί για αυτό το ρόλο. Δεν τη λες και αδικημένη από την εξέλιξη.

Την Ευρώπη πάλι, που χάνεται μέσα στους αριθμούς, τους προϋπολογισμούς και τα δάνεια όχι αδικημένη μπορείς να την πεις αλλά κάτι παραπάνω...

Πόσο μάλλον δε όταν οι παραπάνω λέξεις έχουν «καταπιεί» άλλες όπως αλληλεγγύη, ανθρωπιά και ισονομία.

Η Ευρώπη των λαών έγινε Ευρώπη των τραπεζιτών.

Η ήπειρος που ο φτωχός είχε τα περισσότερα δικαιώματα, εξελίσσεται σε λαιμητόμο των αδυνάμων.

Και σε αυτό, να με συμπαθά η μαντάμ Άνγκελα, έπαιξε τον βασικό ρόλο η Γερμανία και η πολιτική της.

Μετά την περασμένη Πέμπτη, η Άνγκελα κάθε φορά που θα ρωτάει τον καθρέφτη για το αν είναι η πιο όμορφη έχει πολλές πιθανότητες πια να ακούσει την αλήθεια...

Σε κάθε άλλη περίπτωση, το παραμύθι που θα τελειώσει θα είναι αυτό της Ενωμένης Ευρώπης...

Κι εκεί παίζει να περάσεις καλύτερα αν είσαι ο νάνος, παρά η κακιά μητριά...