«Απλή αναλογική», αντί για... απλή λογική επιβίωσης!

του Θάνου Οικονομόπουλου

Το Brexit, από όποια οπτική κι' αν επιχειρήσει κανείς να το ερμηνεύσει,( ως βρεταννική “ιδιαιτερότητα” ή ως ένα ακόμη πρόδρομο σημάδι μιας προϊούσας ευρωπαϊκής παρακμής) το βέβαιο είναι ότι ενισχύει την εκτίμηση ότι η Ευρώπη αλλά και ο κόσμος ολόκληρος βιώνουν το τέλος της εποχής των αυτονόητων, των δεδομένων και των βεβαιοτήτων...

Εδώ και αρκετό καιρό, καλούμεθα να οργανωθούμε, να προετοιμασθούμε για ένα νέο περιβάλλον στο οποίο θα ζήσουμε. Απαιτητικό και ακόμη πιο πολύπλοκο από αυτό που αφήνουμε πίσω, στο οποίο με βήματα προς τα εμπρός αλλά και πισωγυρίσματα είχαμε καταφέρει να βρούμε ισορροπίες. Τώρα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε σχεδόν πάλι από την αρχή. Κάθε νέο, φοβίζει τον άνθρωπο και τις κοινωνίες επειδή απαιτεί το ξε-βόλεμα από συνήθειες και “βεβαιότητες” που εσφαλμένα πίστευαν ότι θα παραμείνουν αδιατάρακτες. Απαιτεί επαναπρογραμματισμό, προσπάθεια,πορεία σε αχαρτογράφητες περιοχές.

Δικαιολογημένα οι χώρες της ΕΕ ανησυχούν για το “αύριο” και προβληματίζονται για τις νέες γραμμές άμυνας ή επίθεσης που πρέπει ν' αποφασίσουν. Όφειλαν να το έχουν κάνει όταν οι πρώτες σαφείς ενδείξεις για το τι επέρχεται δεν άφηναν περιθώρια εφησυχασμού. Δεν το έκαναν. Οι πολιτικές ηγεσίες τους, εδώ και χρόνια, υστερούν σε σχέση με τις απαιτήσεις των καιρών. Και η προτεσταντική μονολιθικότητα που χαρακτηρίζει το πραγματικό αφεντικό της ενωμένης Ευρώπης, την Γερμανία, δεν ευνοεί ευελιξία σκέψης, ταχεία προσαρμοστικότητα σ' ένα κόσμο ραγδαία και άναρχα μεταβαλλόμενο. Αλλά, εκ των υστέρων έστω,η Γηραιά Ήπειρος δείχνει να θέλει ν' αντιδράσει. Μένει να δούμε αν το σοκ που ερχόταν αλλά οι ηγεσίες της εθελοτυφλούσαν, θα την συνεφέρει και θα την αναγκάσει να εγκαταλείψει τους αργόσυρτους ρυθμούς στους οποίους είχε βολευτεί τις... παλιές καλές μέρες. Πάντως αντιδρά, προβληματίζεται, δεν εφησυχάζει.

Εμείς; Τι κάνουμε εμείς εδώ στην γωνιά μας;

Εμείς, λοιπόν, έχουμε εστιάσει το ενδιαφέρον μας στον... εκλογικό νόμο, το αν θα παραμείνει η θα καταργηθεί το όριο του 3% για να μπει ένα κόμμα στην Βουλή, αν θα υπάρχει ή όχι και σε ποια μορφή και ύψος το “μπόνους” εδρών, αν για την αναθεώρηση του Συντάγματος λόγο θα έχουν οι ειδικοί ή ο λαός μέσω δημοψηφίσματος- το πώς εξελίχθηκε το λαϊκίστικο δημοψήφισμα στην Βρετανία, για το οποίο ψηφοφόροι και του Bremain αλλά και του Brexit δείχνουν μετανιωμένοι, δεν φαίνεται να μας προβληματίζει! Το πολιτικό προσωπικό μας, σκοτίζεται μονάχα για τα... επαγγελματικά του- αν θα παραμείνει στην εξουσία, αν με τερτίπια θα παραμείνει ενεργό έστω κι' αν χάσει τις εκλογές, αν με τις προτεινόμενες αλλαγές θα συσπειρώσει την κομματική βάση του (ακόμη κι' αν με την “απλή και άδολη” η κυβερνησιμότητα της χώρας πάει περίπατο!), ποιες και πόσες ανίερες συμμαχίες συναλλαγής θα καρποφορήσουν προκειμένου ο νέος εκλογικός νόμος να ισχύσει από τις επόμενες εκλογές...

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ψιλοδιχασμένος αν θα πρέπει να... χαιρετίσει ή να θρηνήσει για το Brexit, προσπαθεί να συνέλθει από το φιάσκο των Podemos (μόνο ο Παπαδημούλης πανηγύρισε προκαταβολικά τα...διαψευσθέντα exit-pols!), και προετοιμάζεται να υποδεχθεί την... ανάπτυξη, και παρασύρει και τα άλλα κόμματα σ' αυτήν την ανόητη και ανώφελη διελκυστίνδα επαρχιώτικου μικροπολιτικαντισμού! Αντί να καταθορυβηθούν όλοι αντάμα, όχι μόνο λόγω των πιθανών αρνητικών εξελίξεων στην Ευρώπη, αλλά και εξ αιτίας των διαιωνιζόμενων εθνικών παθογενειών μας που παρά τα μνημόνια αρνούμαστε να θεραπεύσουμε.

Η ΕΕ, με την προσοχή της εστιασμένη στις καταιγίδες που πολύ πιθανό θα επιφέρει το Brexit, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μας πιέσει για ταχύτερη και ουσιαστικότερη υλοποίηση των μνημονιακών μας υποχρεώσεων (τις... καταραμένες μεταρρυθμίσεις, δηλαδή) και τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων για τα οποία εμείς...τσινάμε “αριστερά”. Αντί να προβληματιζόμαστε για την επανεκκίνηση της χώρας, την ανασυγκρότηση της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης, την αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου (ποιου “παραγωγικού”, δηλαδή, δεν παράγουμε πια τίποτε!), τον εκσυγχρονισμό της Παιδείας, την αποτελεσματικότητα της Δικαιοσύνης, και όλα αυτά για τα οποία... αδιαφορούμε τις τελευταίες δεκαετίες!

Ο χρόνος φεύγει σαν σφαίρα. Και πριν το καταλάβουμε, θα έχει έρθει η ώρα ή να βγούμε στην ζητιανιά για νέα δανεικά (οπότε και εταίροι δανειστές μας θα μας φτύσουν κανονικά!) ή να ενεργοποιήσουμε τον περιβόητο “κόφτη” (μισθών, συντάξεων,πρόνοιας, κοινωνικής μέριμνας κ.λ.π.) οπότε... αποχαιρέτα την Ελλάδα που τέλειωσε...

Αναζητούνται υπεύθυνοι ταγοί να πουν την αλήθεια στην κοινωνία χωρίς λαϊκισμούς και κανακέματα, αναζητείται υπεύθυνη κοινωνία ν' ανασκουμπωθεί και να ετοιμαστεί για θυσίες και σκληρή δουλειά. Δύσκολα πράγματα για την κακομαθημένη Ελλάδα...