Τι θέλει πάλι αυτος ο Σόιμπλε ?



του Μάκη Ανδρονόπουλου


Το σχέδιο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι ευκρινές και άθλιο, καθώς είναι το ίδιο που είχε εφαρμόσει στο α΄ εξάμηνο του 2015, όταν οδήγησε την Ελλάδα σε αδιέξοδο ρευστότητας, στα capital controls και στη συνθηκολόγηση του 3ου Μνημονίου.


Είναι οφθαλμοφανές ότι κρατάει καθυστέρηση και προβοκάρει συνεχώς την αξιολόγηση και τη ρύθμιση του χρέους για να στερήσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να μπει στην πιστωτική χαλάρωση του Ντράγκι, να αποκτήσει ρευστότητα και προοπτική. Γιατί το κάνει αυτό; Το κάνει για πολλούς λόγους που διαμορφώνονται εκάστοτε ανάλογα με τη συγκυρία, αλλά και γιατί ο Σόιμπλε είναι αυτός που είναι. Η βασική του ιδέα είναι το «προτεκτοράτο χρέους» και η παρουσία της Γερμανίας στη μοιρασιά των ενεργειακών πόρων της ανατολικής Μεσογείου (ΣΣ: υπενθυμίζεται η επίσκεψη Μέρκελ στην Κύπρο και το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο) και πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος. 

Πατάει πάνω στο ιστορικό γερμανικό πλέγμα της αρχαιότητας και του ελληνικού ρόλου -ηθικού, πολεμικού, στρατηγικού, τακτικού- στην ήττα του Τρίτου Ράιχ από τους συμμάχους και ασκεί άθλιο λαϊκισμό κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων μέσω της φυλλάδας Bild. Τρέμει το ζήτημα του κατοχικού δανείου, τα αρχεία της Βέρμαχτ που έχουμε «αγοράσει» από τους Αμερικανούς και γενικά το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων.


Το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας ήταν τότε πρωτάρης στο ευρωπαϊκό παίγνιο, είχε λάθος αναλύσεις, είχε κάνει μια λάθος διαπραγμάτευση που δεν άντεξε να την πάει μέχρι τέλους και σύρθηκε στην παγίδα του Σόιμπλε. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το παιγνίδι το έχει ψιλομάθει, έκανε και τη Σύνοδο του Νότου, έχει διαμορφώσει άλλες σχέσεις και ισορροπίες, δεν έχει τα κομματικά βαρίδια που είχε τότε και έχει κρατηθεί γερά. Έχει αποκτήσει σχέσεις συνεννόησης με την καγκελάριο Μέρκελ και ίσως, μετά το ιταλικό «όχι» να παίξει το μοχλό αποπομπής του Σόιμπλε από την ευρωπαϊκή σκηνή. Δείχνει να μην τον φοβάται πια, όχι ως έξαλλος αριστερός που ήθελε να γκρεμίσει την πολιτική λιτότητας, αλλά ως ρεαλιστής τακτικιστής που βλέπει μια συγκυριακή δυνατότητα. 


Το διάγγελμα Τσίπρα για τη χορήγηση 13ης σύνταξης σε όσους παίρνουν κάτω από 850 ευρώ και το πάγωμα της αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά του βόρειου και ανατολικού Αιγαίου μέχρι να λυθεί το πρόβλημα του Μεταναστευτικού είναι κίνηση πάνω στη σκακιέρα του Σόιμπλε. Τον προκαλεί και απαντά στη δεκαετία των πλεονασμάτων του 3,5% και στην ύβρη πως οι Έλληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους. 


Οι του Σόιμπλε βγήκαν να δηλώσουν πως αγνοούσαν απολύτως την κίνηση Τσίπρα, να υπονοήσουν πως μπορεί να τινάξει στον αέρα την συμφωνία κ.ο.κ. Η απάντηση που πήραν είναι βαθύτατα πολιτική και ευρωπαϊκή: «η ελληνική κυβέρνηση δεν χρειάζεται έγκριση γι΄ αυτά τα μέτρα». Τα παπαγαλάκια του Σόιμπλε κλαίνε, αλλά έτσι είναι η πολιτική. Δεν αποκλείεται ο Τσίπρας να χάσει πάλι την παρτίδα, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μοιάζει να χάνει. 


Προφανώς με τις δύο παροχές στέλνει μήνυμα απειλής εκλογών με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για το ευρωπαϊκό σύστημα. Γι΄ αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας κρατάει μια καβάτζα 6,5 δισ. ευρώ ως κόρη οφθαλμού (προφανώς είναι παραπάνω). 
Τα επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς είναι ισχυρά και αυτονόητα. 
1. Εργασιακά, λύσεις στο πλαίσιο του κοινοτικού μοντέλου και επιστροφή στις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
2. Όχι άλλα μέτρα για το 2018-2019, καθώς η κοινωνία και η οικονομία δεν αντέχει άλλες περικοπές.
3. Πλεονάσματα έως το 2,5% του ΑΕΠ και το υπόλοιπο 1% να κατευθυνθεί μόνο σε μέτρα για την ανταγωνιστικότητα.
4. Τα έσοδα από τα μη παραμετρικά μέτρα να πάνε σε μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα.
Η παρτίδα είναι δύσκολη και ενέχει πάντα κινδύνους εκτροπής. Βεβαίως, η κοινωνία δεν ξέρουμε εάν είναι διατεθειμένη για περιπέτειες, όμως ξέρουμε μετά βεβαιότητας ότι δεν αντέχει άλλο. Άλλωστε η Ευρώπη που τόσο ακριβά πληρώνουμε έχει χάσει την λάμψη της.