Ξέρεις τι '' σε σκότωσε '' ?

Η πραγματικότητα 

του Ίωνα Παπαδάκη 

Παραμύθι… εφιάλτης; Καθένας ζει τη δική του ζωή, όπως αντέχει και όπως έχει επιλέξει!

Κάθεσαι εκεί στο μπαρ μετά από μία δύσκολη μέρα, με τον φίλο σου και τα πίνετε…

Έχεις ανάγκη να πεις σαχλαμαρίτσες, να θυμηθείς ωραία περιστατικά από τη αποχή της αλητείας σας, να χαθείς μέσα στο ποτό σου, και να ξεκουράσεις το βλέμμα σου στα ωραία χαμόγελα, την ωραία μουσική και τους «ωραίους» ανθρώπους που κινούνται γύρω σου!

Έφτασες σπίτι σου, αργά! Η δουλειά σε έχει στραγγαλίσει… άλλωστε δεν είναι εποχή για να χάνεις δουλειά, οπότε «κωπηλάτης σε γαλέρα».

Βλέπεις τον άνθρωπό σου να έχει αποκοιμηθεί στον καναπέ, βλέποντας εκείνη την ταινία που περιγράφει ιδανικές καταστάσεις, με ιδανικούς ανθρώπους! Και κάπου μεταξύ ζήλιας και ειρωνείας (παρακολουθείς την ταινία και σκέφτεσαι «δεν γίνονται αυτά στον πραγματικό κόσμο») χαζεύεις τον άνθρωπό σου και θυμάσαι, ξεχνάς και αποκαμωμένος αποκοιμιέσαι και εσύ στον άλλο καναπέ, λέγοντας στον εαυτό σου «ες αύριο τα σπουδαία»…

Λοιπόν… παραμύθι ή εφιάλτης;

Ο καιρός περνάει και έρχεται μία στιγμή, που, τα ποτά με τον φίλο σου δεν είναι πια χαλαρωτικά, το να βλέπεις τον άνθρωπό σου να έχει αποκοιμηθεί στον καναπέ, μάλλον σε ενοχλεί και όταν βλέπεις τις αμερικάνικες ταινίες με το «living happily ever after» τέλος, σε εκνευρίζει τόσο, ώστε να μονολογείς «τι μαλακίες είναι αυτές;»

Και ανακαλύπτεις ξαφνικά ότι κάτι σου λείπει, κάτι έχεις κάνει λάθος… και αυτό, γιατί έχεις την αίσθηση ότι «το μέλλον είναι πίσω σου», όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό! Ανακαλύπτεις επίσης, ότι κάπου το έχασες, γιατί δεν μπορείς να θυμηθείς τη ζωή σου… Και ξέρεις, αν δεν μπορείς να θυμηθείς τη ζωή σου, δεν μπορείς και να την διορθώσεις!

Και έτσι ξαφνικά ψάχνεις να βρεις τι «σε» και «σας» σκότωσε. Γιατί τα ποτάκια δεν είναι χαλαρωτικά, γιατί η δουλειά σου είναι «κάτεργο», γιατί ο άνθρωπός σου, που αποκοιμήθηκε στον καναπέ, δεν είναι πια αιτία για να χαμογελάσεις γλυκά, γιατί… γιατί… γιατί…

Λοιπόν, παραμύθι ή εφιάλτης; Τι «σκότωσε» τη ζωή σου, τι είναι αυτό που τόσο παθιασμένα ψάχνεις να βρεις; Θα σου πω τι σε «σκότωσε»… Η πραγματικότητα σε σκότωσε, φιλαράκο!

«Σε» και «σας» σκότωσε η πραγματικότητα, που τόσο ασυναίσθητα αλλά επίμονα έκρυψες βαθιά μέσα σου… Τις στιγμές που έπινες το ποτό σου για να χαλαρώσεις, τις στιγμές που έβλεπες τον άνθρωπό σου κοιμισμένο, τις στιγμές που αφηρημένα παρακολουθούσες σαχλοαμερικανιές με «ζήσανε αυτοί καλά…», τις στιγμές που το «ες αύριο τα σπουδαία», δεν ήρθε ποτέ!

Πραγματικότητα…

Αμείλικτη, υπέροχη, αληθινή και τόσο αναγκαία… Προκλητική τις περισσότερες φορές, σου κλείνει αλαζονικά το μάτι και χρησιμοποιεί όσα κόλπα ξέρει, για να την αντιμετωπίσεις και να μην την αφήσεις να περιμένει μάταια, κάπου μεταξύ του «ες αύριο τα σπουδαία» και του «δε γαμιέται, θα δούμε»!

Αυτό έχασες… αυτό σε «σκότωσε» και πήρες μαζί σου και άλλους! Γιατί όσο και αν προσπαθήσεις να κρυφτείς από την πραγματικότητα και την αλήθεια, αυτή θα σε βρει. Και δεν θα σε βρει προετοιμασμένο! Θα σε βρει βολεμένο στο «δε γαμιέται»…

Πραγματικότητα…

Αμείλικτη και κάποιες φορές σκληρή… Προετοιμασμένη για έναν αέναο πόλεμο! Και για να την αντιμετωπίσεις θέλεις συμμάχους, πιστούς αγωνιστές έτοιμους να «ματώσουν» για σένα. Και για να γίνει αυτό πρέπει να ξέρουν την αλήθεια και να είναι σίγουροι ότι και εσύ θα «μάτωνες» για εκείνους! Όχι με λόγια, αλλά με πράξεις, γιατί στα λόγια όλοι «αγωνιστές» είμαστε…

Και πίστεψέ με, δεν θα στεναχωρηθεί αν την κερδίσεις! Άλλωστε δεν είναι εχθρός… Δάσκαλος είναι και σου μαθαίνει να ζεις, να πολεμάς, να αισθάνεσαι, να μοιράζεσαι (άλλωστε αν θες να έχεις πιστούς αγωνιστές πρέπει να μοιράζεσαι),να πηγαίνεις παρακάτω, με «αυτά» και «αυτούς» που έχεις!

Για σκέψου το λίγο… Και τότε, ίσως καταλάβεις, ότι η ζωή δεν έχει πλάκα χωρίς πραγματικότητα!