Ο αλαζονικός κ. Τσίπρας και ο ΔΟΛ

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Οι «υπερσυστημικοί» αναλυτές κάνουν ένα σοβαρό λάθος στην προσέγγιση της πολιτικής που ακολούθησε ο Τσίπρας στην περίπτωση του ΔΟΛ. Εστιάζουν τις αναλύσεις τους σε μια δήθεν προσπάθεια του Τσίπρα να αποκτήσει τον έλεγχο δύο ιστορικών εφημερίδων, του «Βήματος» και των «Νέων», οι οποίες εξέφραζαν παραδοσιακά το χώρο του Κέντρου και να τις μετατρέψει σε δημοσιογραφικά φερέφωνα της Αριστεράς.

Τον Τσίπρα θα μπορούσε να τον κατηγορήσει κανείς για πολλά πράγματα αλλά σίγουρα όχι για βλακεία. Ξέρει εκ των προτέρων πως αυτό είναι αδύνατον να συμβεί, ειδικά σήμερα. Κατ’ αρχήν, ποιος έχει μείνει να διαβάζει εφημερίδες; Δεύτερον, πόση αξιοπιστία θα είχε η ύλη του Βήματος και των Νέων αν έπαιζαν ακόμη και 50-50 τον ΣΥΡΙΖΑ; Καμία απολύτως. Απλά όλοι θα γελούσαν. Τρίτον, ακόμη κι αν ήταν κάτι τέτοιο στα σχέδια του Τσίπρα δεν θα μπορούσε να το φέρει σε πέρας ο κ. Μουλόπουλος, ο οποίος πήρε την Αυγή στα 1000 φύλλα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 3,5% και την παραδίδει στα 1000 φύλλα τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση! Μιλάμε για ταλέντο στην αποτυχία, όχι αστεία…

Ο Τσίπρας λοιπόν δεν είναι βλάκας για να πιστεύει πως έχει κάτι να κερδίσει από την αλλαγή «γραμμής» του ΔΟΛ. Αλλά δεν είναι ούτε και τόσο καλός ηθοποιός για πιστέψουμε την παράσταση που δίνει, εμφανιζόμενος ως προστάτης των θέσεων εργασίας των δημοσιογράφων και θιασώτης της διακομματικής συνεννόησης για την τύχη του ΔΟΛ. Ούτε το ένα τον ενδιαφέρει, ούτε το άλλο.

Ποιο είναι λοιπόν το κίνητρο του Τσίπρα στην παρέμβαση «σωτηρίας» του ΔΟΛ που κινητοποιεί μάλιστα Μπόμπολα, Σαββίδη και Μάρη για να εμπλακούν μετοχικά το νέο ιδιοκτησιακό σχήμα που θα αναλάβει το «συγκρότημα»; Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή. Ο Τσίπρας ήθελε να νικήσει τον Ψυχάρη. Αυτό και τίποτε άλλο. Και ήθελε να το κάνει ορμώμενος από την αλαζονεία του. Ήθελε να τον νικήσει για δυο λόγους. Ο πρώτος και κυριότερος είναι προσωπικός. Ο Ψυχάρης τον έβγαλε «στη σέντρα» αποκαλύπτοντας το παρασκήνιο της συνάντησής τους ενόψει της εφόρμησης του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ο δεύτερος είναι συμβολικός. Θέλει να μεταδώσει το μήνυμα πως ο Ψυχάρης, ο οποίος «ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις», τελικά νικήθηκε από τον Τσίπρα. Αυτή είναι και έμμεση αλλά σαφή προειδοποίηση προς όσους συνεχίζουν να κάνουν «κακές σκέψεις» για το πολιτικό μέλλον του Τσίπρα και του ιδιόμορφου καθεστώτος που έχει αρχίσει πλέον ξεκάθαρα να διαμορφώνει.

Ο Τσίπρας τυφλώνεται από την αλαζονεία του και δεν καταλαβαίνει πως οι εύκολες νίκες, έχουν μικρά έπαθλα. Όλα αυτά θα είχαν αξία αν κάποιος νικούσε τον Ψυχάρη πριν 20 χρόνια ή έστω πριν 10 χρόνια. Τώρα η νίκη επί του Ψυχάρη είναι σαν να κλέβεις εκκλησία.

Η έφοδος στα «χειμερινά ανάκτορα» του αστικού τύπου που επιχειρεί να πουλήσει ο Τσίπρας στο ακροατήριό του είναι μηδενικής αξίας. Τα ανάκτορα είναι ερείπια. Και δεν υπάρχει κανένας βασιλιάς της ενημέρωσης μέσα εκεί. Ο Ψυχάρης έχει εγκαταλείψει προ πολλού το «θρόνο» του. Δεν τον νίκησε ο Τσίπρας. Είχε προλάβει να τον νικήσει η ίδια η ζωή.