Τρία επαγγέλματα σε ένα: χούλιγκαν - παράγοντας - δημοσιογράφος

Του Αντώνη Φουντή

Ανοίγεις ραδιόφωνο να ακούσεις καμιά αθλητική εκπομπή, να ενημερωθείς βρε αδελφέ για ο,τι συμβαίνει στο ελληνικό και διεθνές ποδόσφαιρο και πριν προλάβεις να μάθεις δύο-τρία πράγματα, εκνευρίζεσαι και το κλείνεις.

Χίλιες φορές να ακούς μουσική παρά αναλύσεις δήθεν… αντικειμενικών και ανεξάρτητων αθλητικών συντακτών, που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, μιλούν κι εκφράζονται σε πρώτο πληθυντικό, μπερδεύοντας τον ρόλο και το επάγγελμα (;) τους…

Όπως το διαβάσατε. Σε πρώτο πληθυντικό! Βγαίνει ο άλλος στον «αέρα» να μιλήσει για το ρεπορτάζ της ομάδας με το οποίο είναι επιφορτισμένος και προσπαθεί να τα πει δήθεν αντικειμενικά, λέγοντας «έχουμε αρκετά προβλήματα τραυματισμών…» ή «θα κάνουμε αυτές τις κινήσεις» ή «έχουμε σκοπό να κάνουμε αυτό ή εκείνο…». Ποιοι ακριβώς «έχουμε»; Εσείς οι ρεπόρτερ της ομάδας ή οι διοικούντες στην ΠΑΕ; Ποιος είσαι εσύ που μιλάς ως παράγοντας του κλαμπ; Είσαι ο υπεύθυνος επικοινωνίας, είσαι ο αντιπρόεδρος, ο ιδιοκτήτης, ο μεγαλομέτοχος, ο γενικός αρχηγός; Ποιος είσαι ακριβώς;

Δυστυχώς, την τελευταία 10ετία που έχουν μπει στο ποδόσφαιρο κάθε λογής …μεγαλοεπενδυτές, που φροντίζουν πρώτα για τις άλλες εξωαθλητικές ασχολίες tους και χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για άλλοyς λόγους, το πράμα έχει φθάσει στο απροχώρητο. Πλέον, αν δεν δηλώσεις τι ομάδα είσαι ή με ποιο στρατόπεδο είσαι ή σε ποιο μπλοκ είσαι ταγμένος, όχι δουλειά δεν βρίσκεις, αλλά ούτε απέξω από δουλειά μπορείς να περάσεις. Και δεν φθάνει μόνο αυτό...

Αν κάθε φορά που λες ή γράφεις ρεπορτάζ, δεν δείχνεις το πάθος σου για την ομάδα με την οποία ασχολείσαι, τότε δεν κάνεις. Δεν έχεις προνόμια (να μη σου κρύψουν καμιά είδηση της πλάκας, να μη σου κάνουν «γκάφα», να σε εκτιμήσουν απεριόριστα στην ΠΑΕ κλπ), δεν γίνεσαι αρεστός στην καφρίλα της ομάδας και ενδέχεται να είσαι Δούρειος Ίππος του αντιπάλου μέσα στο σύλλογο! Για αυτό και πολλές φορές ευδοκιμούν ως ρεπόρτερ των συλλόγων, πρώην χούλιγκαν της κάθε θύρας, είτε αυτή είναι η 4, η 7, η 13, η 21 ή 43, η 55 και όποια άλλη οργανωμένων και φανατικών κάθε ομάδας.

Για αυτό και φθάσαμε στο σημείο να μην ασκείται κριτική σε τυχόν κακώς κείμενα στους συλλόγους, να μην ενοχλεί κανείς κανέναν, να είναι οι περισσότεροι αρεστοί στις διοικήσεις. Δυστυχώς, ελάχιστοι είναι οι συνάδελφοι που μπορείς να εμπιστευτείς για να διαβάσεις κανονικό ρεπορτάζ. Και είναι αυτοί που αντέχουν σε κάθε είδους πόλεμο εκ των έσω, καθώς δεν μπορεί να τους ελέγξει η ΠΑΕ και κοιτάει να τους αποκλείει από τα ρεπορτάζ ή να τους τρομοκρατεί. Το θέμα εκεί είναι πόσα κότσια έχεις και πόσα μπορείς να αντέξεις…

Για αυτό και φθάσαμε στο σημείο να μιλούν πολλοί ρεπόρτερ ομάδων σε πρώτο πληθυντικό! Ανήκουστο για την δημοσιογραφία σαν λειτούργημα, το σύνηθες για τη σημερινή απαξιωμένη δημοσιογραφία των δημοσίων σχέσεων, της κωλοτούμπας και των pay roll. Για αυτό και ευδοκιμούν και τα περίφημα non paper, που ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες, προσφέρονται στους συντάκτες για να έχουν κι ένα εύκολο «ρεπορτάζ», ξεκούραστο και φυσικά αρεστό στον περισσότερο κόσμο της ομάδας.

Γιατί έχει γίνει και αυτό: επειδή ο κόσμος έχει δεκάδες σκοτούρες και βάσανα στο κεφάλι του, δεν θέλει να περνάει τα ίδια και στο ποδόσφαιρο για παράδειγμα, το οποίο έχει ως διέξοδο από την σκληρή καθημερινότητα. Δεν τον ενδιαφέρει λοιπόν το πραγματικό ρεπορτάζ, αλλά με την βοήθεια εκείνων που τον οδήγησαν να σκέφτεται έτσι, να θέλει να διαβάζει πράγματα που γουστάρει και όχι τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Δεν θέλει κριτική, γκρίνια ή οτιδήποτε πάει κόντρα στην ομάδα…

Και κάπως έτσι, φθάσαμε στον… πρώτο πληθυντικό! Και αν κάποια στιγμή ρωτήσεις ή θίξεις το θέμα, βγαίνουν από τα ρούχα τους και σου λένε «εγώ δεν έχω ασκήσει σκληρή κριτική στην ομάδα; Εγώ;». Κι αν ψάξεις να βρεις πότε συνέβη αυτό, καταλήγεις για όλους αυτούς, στο ίδιο κοινό σημείο: ασκούν «κριτική», μόνο όταν ο κόσμος διαμαρτύρεται για τον τάδε παίκτη ή προπονητή ή πρόεδρο. Και μόνο τότε, για να παραμείνουν αρεστοί αρχίζουν να τα… χώνουν. Αποφεύγοντας βέβαια να βάλουν στο κάδρο τη διοίκηση ή τον λατρεμένο πρόεδρο. ‘Η αν το κάνουν, να μιλούν γενικά κι αφηρημένα περί ευθυνών, χωρίς να αναφέρουν ονόματα και διευθύνσεις. Λες και το κουμάντο ή τον προγραμματισμό ή τις αποφάσεις τις ορίζει, τις παίρνει ο …κηπουρός του γηπέδου ή το απλό μέλος του δ.σ. μόνο του. Αλλά είπαμε: «εμείς θα εξυγιάνουμε το ποδόσφαιρο…»

Πηγή: documentonews.gr