Πέντε λόγοι για τους οποίους θα κερδίσει 

ο Τραμπ

«Συγγνώμη φίλοι, αλλά αυτός ο άθλιος, ανίδεος, επικίνδυνος κλόουν θα κερδίσει τις εκλογές το Νοέμβρη». Με αυτόν τον τρόπο ξεκινάει την ανάλυσή του ο γνωστός σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, εκτιμώντας πως ο Ντόναλντ Τραμπ θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ.

«Ποτέ στην ζωή μου όσο σήμερα δεν ήθελα να κάνω λάθος» σημειώνει ο Μάικλ Μουρ και συνεχίζει «ζείτε σε μια φούσκα και πρέπει να βγείτε από αυτή τη φούσκα. Πρέπει να σταματήσετε να ζείτε μέσα στην άρνηση και να αντιμετωπίσετε την αλήθεια που ξέρετε βαθιά μέσα σας είναι πολύ πολύ πραγματική».

«Οι άνθρωποι πρέπει να βγουν από τα σπίτια τους και να πάνε να ψηφίσουν και αν ζουν σε μια φτωχή γειτονιά μαύρων ή ισπανόφωνων, γίνονται τα πάντα για να μην πάνε στην κάλπη. Ποιος έχει τους πιο “λυσσασμένους” ψηφοφόρους; Ποιοι θα στηθούν στις ουρές από τις 5 το πρωί και θα κάνουν τα πάντα για να ψηφίσει και ο τελευταίος ψηφοφόρος; Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε» υπογραμμίζει ο γνωστός σκηνοθέτης.

Προχωρώντας την ανάλυσή του αναφέρει πέντε συγκεκριμένους λόγους που θα δώσουν τη νίκη στον Ντόναλντ Τραμπ.

Αναλυτικά:

1) Τα μαθηματικά της περιφέρειας Midwest - Το δικό μας Brexit

Πιστεύω ότι ο Τραμπ θα επικεντρώσει την προσοχή του στις τέσσερις περιφέρειες (Μίσιγκαν, Οχάιο, Πενσιλβάνια και Γουισκόνσκιν). Τέσσερις παραδοσιακά δημοκρατικές πολιτείες, αλλά η κάθε μια από αυτές έχει εκλέξει Ρεπουμπλικανό κυβερνήτη από το 2010.

Ο Τραμπ θα χτυπήσει αλύπητα την Κλίντον πάνω στο θέμα της υποστήριξης στις εμπορικές συμφωνίες NAFTA και TPP που έχουν διαλύσει την εργατική τάξη αυτών των πολιτειών. 

Όταν ο Τραμπ απείλησε την Ford πως εάν κλείσει το εργοστάσιό της στο Μίσιγκαν και το μεταφέρει στο Μεξικό, εκείνος θα επιβάλει 35% αύξηση δασμών στα εισαγόμενα οχήματα αυτό ακούστηκε σαν μουσική στα αυτιά της εργατικής τάξης της περιοχής. Οι περιοχές αυτές είναι σαν την κεντρική Αγγλία, η οποία έδωσε τη νίκη στο Brexit.

Κι εδώ έρχονται τα μαθηματικά. Το 2012 ο Μιτ Ρόμνεϊ έχασε για 64 ψήφους εκλεκτόρων. Το μόνο που χρειάζεται ο Τραμπ είναι να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο και να κερδίσει αυτές τις τέσσερις πολιτείες. Δεν χρειάζεται τη Φλόριντα, δεν χρειάζεται το Κολοράντο ή τη Βιρτζίνια. Μόνο το Μίσιγκαν, το Οχάιο, την Πενσιλβάνια και το Γουισκόνσκιν.

2) Η τελευταία «μάχη» του θυμωμένου λευκού άνδρα

Η κυριαρχία των ανδρών στις ΗΠΑ επί 240 χρόνια φθάνει στο τέλος της. Μια γυναίκα πρόκειται να αναλάβει την εξουσία. Πως έγινε αυτό; Υπήρχαν προειδοποιητικά σημάδια, αλλά τα αγνοήσαμε. Πρώτα ο Νίξον αποφάσισε ότι τα κορίτσια στο σχολείο μπορού να παίξουν αγωνιστούν στα αθλήματα, μετά τις αφήσαμε να πετάνε αεροπλάνα. Πριν το πάρουμε χαμπάρι η Μπιγιονσέ εισέβαλε στο φετινό Super Bowl με έναν στρατό από μαύρες γυναίκες με υψωμένες γροθιές δηλώνοντας ότι η κυριαρχία μας έφτασε στο τέλος της.

Αυτή είναι μια μικρή ματιά στο μυαλό του Λευκού Αρσενικού. Υπάρχει η αίσθηση ότι η εξουσία ξέφυγε από τα χέρια τους. Αυτό το τέρας το οποίο, όπως λέει ο Τράμπ, «ματώνει από τα μάτια της ή από όπου ματώνει», μας έχει κατακτήσει. 
Πρέπει να κάτσουμε και να δεχθούμε να μας κυβερνάει μια γυναίκα για οκτώ χρόνια; Μετά από αυτό θα έχουμε οκτώ χρόνια γκέι στον Λευκό Οίκο και μετά τρανσέξουαλ. Βλέπετε προς τα που πάει το πράγμα.

3) Το πρόβλημα Χίλαρι

Μπορούμε να μιλήσουμε ειλικρινά ανάμεσά μας; Δηλώνω ότι συμπαθώ τη Χίλαρι και νομίζω ότι έχει δεχθεί πολλή κριτική την οποία δεν αξίζει. Αλλά η ψήφος της για τον πόλεμο του Ιράκ με έκανε να υποσχεθώ ότι δεν θα την ψηφίσω ποτέ. Μέχρι στιγμής δεν έχω αθετήσει την υπόσχεσή μου. Από το να δω όμως έναν φασίστα να γίνεται επικεφαλής θα σπάσω την υπόσχεσή μου. Δυστυχώς πιστεύω ότι η Κλίντον θα βρει έναν τρόπο να μας βάλει ξανά σε στρατιωτική δράση. Είναι ένα γεράκι στα δεξιά του Ομπάμα. Αλλά σε αντίθετη περίπτωση το δάχτυλο του ψυχασθενούς Τραμπ θα είναι στο κουμπί με τα πυρηνικά.

Ας το δηλώσουμε: Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας δεν είναι ο Τραμπ, είναι η Χίλαρι. Είναι εξαιρετικά μη δημοφιλής. Σχεδόν το 70% όλων των ψηφοφόρων πιστεύουν ότι δεν είναι έμπιστη και είναι ανήθικη. Αντιπροσωπεύει την παλιά σχολή της πολιτικής χωρίς να πιστεύει σε τίποτε άλλο παρά μόνο σε όσα μπορούν να την κάνουν πρόεδρο. Για τον λόγο αυτό παλεύει ενάντια στους γάμους ομοφυλοφίλων τη μια μέρα και την άλλη πραγματοποιεί η ίδια γάμο μεταξύ γκέι.

Οι νεαρές γυναίκες είναι ανάμεσα στους μεγαλύτερους εχθρούς της κάτι που πρέπει να πονάει εάν αναλογιστεί κανείς τις θυσίες και μάχες που η Χίλαρι και άλλες γυναίκες της γενιάς της έδωσαν στο παρελθόν.

Αλλά ούτε τα παιδιά δεν τη συμπαθούν και δεν περνάει ούτε μια μέρα που ένας από εκείνους που γεννήθηκαν λίγο πριν τη νέα χιλιετία να μου λέει ότι θα την ψηφίσει.

Κανένας Δημοκρατικός και σίγουρα κανένας ανεξάρτητος δεν θα ξυπνήσει το πρωί της 8ης Νοέμβρη για να τρέξει να ψηφίσει την Χίλαρι, όπως έκαναν με τον Ομπάμα ή με τον Μπέρνι Σάντερ στους προκριματικούς.

Δεν υπάρχει ο ενθουσιαμός.

4) Οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι του Σάντερς

Οι ψηφοφόροι του Μπέρνι Σάντερς θα ψηφίσουν για την Χίλαρι, αλλά θα είναι αυτό που αποκαλούμε «μελαγχολική ψήφος» που σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσουν να πείσουν άλλους πέντε για να έρθουν μαζί τους να ψηφίσουν την Χίλαρι.

Δεν θα ψηφίσουν τον Τραμπ. Κάποιοι θα ψηφίσουν άλλο κόμμα, αλλά κυρίως θα μείνουν σπίτι. Η Χίλαρι θα πρέπει να κάνει κάτι για να τους δώσει λόγο να την ψηφίσουν και με την επιλογή της να έχει έναν μετριοπαθή ηλικωμένο λευκό σαν υποψήφιο αντιπρόεδρό της δεν θα κερδίσει συμπάθειες στους νέους.

Το να υπήρχαν δύο γυναίκες υποψήφιες θα ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά η Χίλαρι φοβήθηκε και αποφάσισε να «παίξει» πιο συντηρητικά.

5) Το φαινόμενο Τζέσε Βεντούρα

Τέλος ας μην προεξοφλούμε την ικανότητα του εκλογικού σώματος να είναι «άτακτο» ή ας μην υποτιμούμε πόσα εκατομμύρια θεωρούν τους εαυτούς τους ως κρυφοαναρχικούς μόλις τραβήξουν την κουρτίνα και βρεθούν μόνοι τους πίσω από το παραβάν. 

Είναι ένα από τα λίγα σημεία που έχουν απομείνει στην κοινωνία που δεν έχουν κάμερες, συσκευές ακρόασης, συζύγους, παιδιά, αφεντικά, αστυνομικούς. Δεν υπάρχει καν χρονικό όριο. Μπορείς να κάτσεις εκεί όση ώρα θέλεις και δεν υπάρχει κανένας που να σε αναγκάσει να κάνεις οτιδήποτε. Μπορείς να πατήσεις το κουμπί και να ψηφίσεις με βάση την κομματική γραμμή. Μπορεί να γράψεις Μίκυ Μάους ή Ντόναλντ Ντακ. Δεν υπάρχουν κανόνες.

Και εξαιτίας αυτού και του θυμού που έχουν πολλοί απέναντι σε ένα διαλυμένο πολιτικό σύστημα, εκατομμύρια θα ψηφίσουν τον Τράμπ όχι επειδή συμφωνούν μαζί του, όχι επειδή τον συμπαθούν, αλλά απλά επειδή μπορούν. Απλά επειδή θα κάνει τη μαμά και τον μπαμπά να θυμώσουν. 

Και με τον ίδιο τρόπο που όταν στέκεσαι στους καταρράκτες του Νιαγάρα και το μυαλό σου προς στιγμή αναρωτιέται πως θα αισθανόσουν εάν πηδούσες, πολλοί άνθρωποι θα λατρέψουν την ιδέα να βρεθούν στη θέση εκείνου που κινεί τα νήματα και θα ψηφίσουν τον Τραμπ απλά για να δουν τι θα συμβεί.

Θυμάστε στη δεκαετία του '90 που οι πολίτες της Μινεσότα εξέλεξαν ένα επαγγελματία παλαιστή ως κυβερνήτη τους (σσ Τζέσε Βεντούρα); Δεν το έκαναν επειδή είναι ηλίθιοι ή πίστευαν ότι ο Τζέσε Βεντούρα ήταν πολιτική ιδιοφυΐα. Το έκαναν επειδή μπορούσαν. Η Μινεσότα είναι μια από τις πιο έξυπνες πολιτείες της χώρας. Έχει, επίσης, πολλούς ανθρώπους με περίεργη αίσθηση του χιούμοερ και ψηφίζοντας τον Βεντούρα ήταν η δικιά τους βερσιόν μιας καλή φάρσας απέναντι σε ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα.

Αυτό θα γίνει ξανά με τον Τραμπ.

Ένας άνδρας με σταμάτησε στον δρόμο και μου είπε «Μάικλ πρέπει να ψηφίσουμε τον Τράμπ. Πρέπει να ταρακουνήσουμε τα πράγματα». Αυτό του έφτανε, να «ταρακουνήσουμε τα πράγματα».

Ο πρόεδρος Τραμπ θα κάνει ακριβώς αυτό και ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος θα ήθελε να κάτσει στα καθίσματα και να παρακολουθήσει σαν να είναι ένα ακόμη ριάλιτι...

πηγή : efsyn.gr